برگه 20 – دکترعلی اصغر اریایی نژاد

توسط: admin بدون دیدگاه

دردهای ماشه ای با تریگر پوینت

تریگر پوینت یا نقاط ماشه ای در واقع گره‌های انقباض عضلات هستند که در نقاط متعددی از بدن جایی که عصب به فیبر‌‌های ماهیچه‌ای متصل شده‌اند قرار دارند. اگر تا به حال این دردها را تجربه کرده‌ باشید دردی عمیق در عضله را حس کرده‌اید که از یک محدوده کوچک شروع می‌شود، با فشار و انقباض عضلانی بیشتر می‌شود و ممکن است گسترش یابد.

این درد در تار‌های عضلانی اطراف هم احساس می‌شود. از طرفی 2 نوع درد در این نواحی وجود دارد یکی درد ناشی از انقباض این نقاط و دیگری درد در کیسه‌ی عضله و یا دیگر بافت‌های نرم مثل پوست، لیگامنت و تاندون‌ها که به درد فیبروز معروف بوده است.

در بعضی از افراد، دردهای عضلانی می‌تواند مستمر باشد و مشکلات قابل توجهی را به‌بار بیاورد. امروزه این نوع دردها، میوفاسیال یا دردهای مزمن عضلانی که در ارتباط با نقاط ماشه ای هستند، شناخته می‌شود. “میو” پیشوندی است برای اشاره به عضله و “فاسیا” لایه‌های بافت همبندی است که عضلات را در بر می‌گیرد.

درد نقاط ماشه ای به هیچ عنوان درد اسپاسم، کشیدگی و پارگی عضلات نیست. درد اسپاسم عضله شامل یک انقباض شدید در کل عضله است اما درد نقطه تریگر پوینت یک نقطه‌ی کوچک است که به شدت تیر می‌کشد. کشیدگی و پارگی عضله نیز ناشی از آسیب فیزیکی تلقی می‌شود. شاید تا به حال این دردها را تجربه کرده باشید، در این مطلب از مجله علم ورزش با ما همراه شوید تا با علل و راه‌های درمان آن آشنا شوید.

تریگر پوینت یا نقاط ماشه ای چیست؟
این نقاط از این روی به نقاط ماشه ای معروف شده‌اند که در زمان کشیدن ماشه و رها شدن گلوله و برخورد با هدف فشار و درد ضربه‌ای بسیار زیادی وارد می‌کنند، به‌گونه‌ای که شما نمی‌دانید درد حاصل از سوختگی است و یا اصابت با بدن؟ نقاط ماشه ای معمولاً درد را به قسمت‌های دیگری از بدن نیز می‌فرستند. ممکن است شما سر ‌درد داشته باشید اما واقعاً مشکلی در سر وجود نداشته باشد بلکه این درد توسط نورون‌های عصبی نقاط ماشه‌ای پشت گردن به سر فرستاده شده است. هیچ گاه منشاء درد را دقیقاً در جایی که هست فرض نکنید.

درد ناشی از نقاط ماشه ای اکثراً عمیق، مداوم و کسل کننده است که ممکن است در زمان استراحت به صورت نهفته با اعمال فشار نمود کنند و یا همراه با فعالیت و در هر حالتی ادامه یابند. دامنه درد آن از شدت‌های کم تا درد‌های بسیار شدید و وامانده‌ ساز ادامه خواهد ‌داشت.

علت بروز تریگر پوینت چیست؟
کوتاه شدن عضلات در امتداد مفصل که باعث افزایش فشار و دردهای تیرکشنده می‌شود. اگر عضله‌ای نتواند در زمان مناسب ترمیم شود، وارد چرخه معیوبی خواهد شد که به دلیل اسپاسم ناشی از جراحت و یا کشش، باعث پولاریزه شدن غشا سیتوپلاسمیک می‌شود و به تدریج در روند تولید کلسیم در بدن، اسپاسم مداوم شروع خواهد‌ شد و این اسپاسم، دلیلی بر انقباض بیشتر عروق خونی است، در نتیجه عضله که جهت رهایی از این اسپاسم نیازمند خونرسانی است از خونرسانی اولیه هم بازمانده، در نتیجه این تأخیر در خونرسانی، شرایط را پیچیده‌تر می‌کند و چرخه معیوب ادامه خواهد یافت.

علائم درد نقاط ماشه ای
محدود شدن دامنه حرکتی، سر درد ضربه‌ا‌ی یا تنشی، محدود شدن نوع فعالیت و حرکت، سوزش قلب و آریتمی قلبی، بی حسی و ضعف در عضله، علامت پرش که بسیار بروز می‌کند و شخص با درد شدید از جا می‌پرد و خود را عقب می‌کشد و یا به صورت غیر ارادی تکان می‌خورد. علامت پرش نشان دهنده التهاب شدید نقاط ماشه ای است.

نقاط دردناک ماشه ای به صورت یک گره عضلانی است که با تحریک، آن نقطه به طور ناگهانی منقبض خواهد‌ شد. در تشخیص نقاط ماشه‌ای نکته حائز اهمیت تفکیک آن‌ها از دردهای اسکلتی عضلانی مزمن است. این دردها به طور معمول با لمس کردن باعث بروز التهاب می‌شوند اما بیمار خودش را عقب نمی‌کشد. متأسفانه این 2 نوع درد علائم مشابه دارند و فقط با معاینه دقیق قابل تشخیص می‌باشند.

توسط: admin بدون دیدگاه

سندرم خروجی توراکس (TOS)چیست؟

سندرم خروجی قفسه سینه (TOS) عبارت است از مجموعه ای از علایم و نشانه ها در اندام فوقانی که به علت تحت فشار قرارگرفتن شبکه براکیال (شبکه بازویی) یا عروق ساب کلاوین (شریان و ورید زیرترقوه ای) و یا هر دو ایجاد می گردد. عروق سابکلاوین (Subclavian vessels) و طناب های شبکه بازویی (Brachial plexus) از زیر کلاویکولا و از روی دنده اول عبور می کنند.

شکل زیر:

عضله سابکلاویوس (عضله زیرترقوه ای) در حفاظت از این عناصر عصبی-عروقی (نوروواسکولار) نقش دارد. جهت شناخت این سندرم باید اطلاعات آناتومی درارتباط با مثلث اسکالن، وضعیت استخوان کلاویکولا (ترقوه)، دنده اول، کوراکویید یا زایده غرابی استخوان کتف (اسکاپولا)، عضله پکتورالیس مینور (عضله سینه ای کوچک)، عضله سابکلاویوس (عضله زیرترقوه ای)، شبکه بازویی و عروق سابکلاوین داشت.

نشانگان خروجی قفسه سینه در زنان شایع تر از مردان است. بیمارانی که دچار سندرم خروجی قفسه سینه می گردند به علت درگیری شبکه بازویی در بیشتر موارد،علایم نورولوژیکی را به صورت درد گردن، درد و اختلالات حسی همانند سوزن سوزن شدن و کرختی در اندام فوقانی گزارش می دهند که در اغلب موارد در مسیر داخلی بازو، ساعد و دست ایجاد می گردد. درگیرشدن عروق ساب کلاوین که منجربه سندرم خروجی قفسه سینه گردد کمتر اتفاق می افتد. به طورکلی در این سندرم، بیش از 90 درصد با علایم نورولوژیکی و کمتر از 10 درصد با علایم عروقی همراه می گردد.

اسامی دیگر سندرم خروجی توراکس (Thoracic outlet syndrome)
نام های دیگر سندرم خروجی قفسه سینه عبارتنداز:
* سندرم اسکالن قدامی یا نشانگان اسکالن جلویی (Scalenus anticus syndrome or Scalenus anterior syndrome)

* سندرم کوستوکلاویکولار یا نشانگان دنده ای-ترقوه ای (Costoclavicular syndrome)

* سندرم ورودی توراکس یا نشانگان ورودی قفسه سینه (Thoracic inlet syndrome, or TIS)

* سندرم هایپرابداکشن (Hyperabduction syndrome)

* سندرم پکتورالیس مینور (Pectoralis minor syndrome)

نواحی آناتومیکی درگیر
شبکه بازویی (شبکه براکیال) و عروق زیرترقوه ای (شریان سابکلاوین و ورید سابکلاوین) از سه منطقه آناتومیکی عبور می کنند که احتمال تحت فشار قرارگرفتن آنها در این نواحی وجود دارد. این سه ناحیه درارتباط با سندرم خروجی قفسه سینه شامل:

* مثلث اسکالن (Scalene triangle) یا فضای بین اسکالن (Interscalene space). راس این مثلث در بالا و قاعده آن در پایین است و اضلاع آن شامل عضله اسکالن جلویی (Anterior scalene muscle, or Scalenus anticus muscle)، عضله اسکالن میانی (Middle scalene muscle) و دنده اول است. دو عضله اسکالن جلویی و میانی در پایین به دنده اول متصل می گردند.

مثلت اسکالن و عروق سابکلاوین در تصویر زیر:

* مثلث کوستوکلاویکولار یا مثلث دنده ای-ترقوه ای (Costoclavicular triangle) یا فضای کوستوکلاویکولار (Costoclavicular space). فضای کوستوکلاویکولار توسط قسمت داخلی استخوان کلاویکولا، بخشی از دنده اول و اسکاپولا ایجاد می شود. عروق سابکلاوین و طناب های شبکه بازویی در زیر کلاویکولا و روی دنده اول قرارمی گیرند.

فضای کوستوکلاویکولار، شریان سابکلاوین، شبکه بازویی و دنده اول در عکس زیر:

* فضای ساب کوراکویید یا فضای زیر زایده غرابی (Subcoracoid space) یا فضای زیر پکتورالیس مینور (Subpectoralis minor space). این فضا در زیر کوراکویید استخوان کتف (اسکاپولا) و عضله پکتورالیس مینور (ماهیچه سینه ای کوچک) قراردارد.

طبقه بندی سندرم خروجی قفسه سینه
سندرم خروجی قفسه سینه را می توان به چهار گروه زیر تقسیم کرد:
* سندرم خروجی قفسه سینه عصبی (Neurologic TOS) که باعث تحت فشار قرارگرفتن شبکه عصبی بازویی می گردد.

* سندرم خروجی قفسه سینه شریانی یا سرخرگی (Arterial TOS) که باعث تحت فشار قرارگرفتن سرخرگ زیرترقوه ای (شریان سابکلاوین) می گردد.

* سندرم خروجی قفسه سینه وریدی یا سیاهرگی (Venous TOS) که باعث تحت فشار قرارگرفتن سیاهرگ زیرترقوه ای (ورید سابکلاوین) می گردد.

* سندرم خروجی قفسه سینه عصبی-عروقی (Neurovascular TOS) که باعث تحت فشار قرارگرفتن توام شبکه عصبی بازویی و عروق زیرترقوه ای می گردد.

علل سندرم خروجی قفسه سینه
عوامل زیر ممکن است در ایجاد سندرم خروجی توراکس نقش داشته باشند:
* وضعیت بدنی غیرطبیعی یا پوسچر ابنرمال مانند شانه های رو به جلو، وضعیت سر و گردن رو به جلو، کایفوز (افزایش تحدب ستون فقرات سینه ای)

* شکستگی های ترقوه (کلاویکولا) که ممکن است باعث تغییر اندازه مدخل قفسه سینه گردد

* جوش خوردگی نامناسب به دنبال شکستگی دنده اول

* فعالیت های تکراری به خصوص حرکت استخوان بازو در بالای سر (مثلا در ورزش هایی همانند شنا و تنیس و شغل هایی چون نقاشی و نجاری)

* پایین کشیده شدن شانه ها به هنگام حمل اشیاء سنگین

* اختلال در عملکرد عضلاتی چون تراپزیوس (ذوزنقه)، لواتور اسکاپولا (بالا برنده کتف)، رومبویید ماژور (لوزی شکل بزرگ) و رومبویید مینور (لوزی شکل کوچک) که منجربه ضعف و آتروفی آنها گردد.

* بندهای سفت روی شانه

* حمل کیف های سنگین که بند آنها روی شانه قرارمی گیرد

* پایین بودن مفصل آکرومیوکلاویکولار که در خانم ها شایع تر است

* مسیر نادرست عروق سابکلاوین

* اتصال غیرطبیعی عضلات اسکالن

* سندرم ویپلش (Whiplash syndrome) (آسیب های بافت نرم فقرات گردنی همانند عضلات، تاندون ها و لیگامان ها ناشی از حرکت ناگهانی سر و گردن به جلو و عقب که در تصادفات اتومبیل شایع است)

* چسبندگی های عصب به عضله

* آسیب های عضلانی نواحی گردن

* اسپاسم عضلات در فضاهایی که احتمال درگیری وجود دارد

* هیپرتروفی عضلات (افزایش حجم عضلات) در فضاهایی که احتمال درگیری وجود دارد

* دنده گردنی یا Cervical rib (بزرگ بودن زایده عرضی مهره هفتم گردن که ممکن است یک طرفه یا دو طرفه باشد)

* وجود یک باند فیبروز (نوار لیفی) از زایده عرضی مهره هفتم گردنی به دنده اول

* تومور قله ریه

علایم و نشانه ها
علایم و نشانه ها به نوع سندرم خروجی قفسه سینه بستگی دارد. این علایم در سه نوع اصلی سندرم خروجی قفسه سینه قابل ارزیابی هستند:
* علایم نورولوژیکی یا عصبی

* علایم شریانی یا سرخرگی

* علایم وریدی یا سیاهرگی

علایم نورولوژیکی یا عصبی
معمولا بیش از 90 درصد بیماران، علایم و نشانه های نورولوژیکی را بروز می دهند. با توجه به اینکه درگیرشدن تنه تحتانی شبکه بازویی بیشتر اتفاق می افتد، بنابراین بیماران، اختلالات حسی و درد را اغلب در مسیر ریشه های عصبی C8 و T1 گزارش می کنند. علایم نورولوژیکی معمولا در ناحیه جانبی گردن تا شانه، قسمت داخلی بازو، ساعد و دست در مسیر انگشتان چهارم و پنجم (انگشتان حلقه و کوچک) ایجاد می گردد.

ممکن است علاوه بر فشار به تنه تحتانی شبکه بازویی، تنه های میانی و فوقانی نیز درگیر شوند که در این صورت باعث ایجاد علایم در کل اندام فوقانی می شود. گاهی بیماران از درد در جلوی دیواره قفسه سینه یا سردرد پس سری شکایت دارند. درصورت مزمن شدن علایم سندرم خروجی قفسه سینه، ضعف و آتروفی عضلانی به خصوص در ناحیه دست ایجاد می شود. اگر فشار به تنه شبکه بازویی ادامه یابد، علاوه بر درگیری فیبرهای حسی و حرکتی به تدریج فیبرهای سمپاتیک نیز ممکن است درگیر شوند.

علایم شریانی یا سرخرگی
برخی از علایم شریانی در سندرم خروجی توراکس عبارتنداز:
*سردی اندام
*رنگ پریدگی
*ضعیف شدن نبض رادیال یا ازبین رفتن نبض (Pulseless)

علایم وریدی یا سیاهرگی
برخی از علایم سیاهرگی(وریدی) در سندرم خروجی قفسه سینه عبارتنداز:
*ادم اندام فوقانی
*سیانوز یا کبودی (Cyanosis) در اندام فوقانی به علت کمبود اکسیژن
*وریدهای سطحی متسع (متورم)

عواملی که ممکن است باعث تشدید علایم گردند عبارتنداز:
* فعالیت های تکراری بازو در بالای سر

* آویزان بودن اندام های فوقانی

* حمل بارهای سنگین

* ضعف و آتروفی عضلات همانند عضله تراپزیوس، رومبوییدها (عضلات لوزی شکل بزرگ و کوچک) و عضله بالابرنده اسکاپولا (لواتور اسکاپولا).

* در معرض هوای سرد قرارگرفتن که باعث اسپاسم عضلانی می گردد

* وضعیت (پوسچر) بدنی نادرست

* سفت بودن بندهای سینه بند و باریک بودن بندها در زنان

* خوابیدن در حالت دمر یا به طرف ضایعه

تشخیص
تست هایی که ممکن است کمک کننده باشند شامل:
* تست آدسون (Adson’s test)
* تست کوستوکلاویکولار (Costoclavicular test)
* تست فشردگی (Compression test)
* تست هایپرابداکشن (Hyperabduction test)
* تست تینل (Tinel test)
* تست استرس دست بالا (Elevated arm stress test, or EAST)

اگرچه بسیاری از این تست ها جهت تشخیص سندرم خروجی توراکس کمک کننده هستند، ولی به دلیل مثبت شدن این تست ها در بعضی از افراد غیر علامت دار، قابل اعتماد نیستند. تست های بالا ممکن است باعث ایجاد علایم نورولوژیک یا علایم عروقی و یا هر دو گردند. تست استرس دست بالا (EAST) می تواند در ارزیابی هر سه نوع سندرم خروجی قفسه سینه به کار رود.

ممکن است جهت کمک به تشخیص اختلالات عروقی از روش های زیر استفاده شود:
* سونوگرافی داپلر

* سونوگرافی

* آنژیوگرافی

درمان
درمان شامل موارد زیر است:
* پرهیزاز عواملی که باعث تشدید علایم بیمار می گردد

* کایروپرکتیک با هدف کاهش درد و اسپاسم، اصلاح پوسچر بدنی، کشش های عضلانی و تقویت تدریجی عضلات با توجه به ارزیابی های اولیه

* ممکن است در موارد عدم درمان کایروپرکتیک، انجام جراحی با توجه به علت سندرم مطرح گردد

توسط: admin بدون دیدگاه

فرو رفتگی دنده

آیا با این موضوع بر خورد کرده اید :

مواردی وجود دارد که ضربه ای غیر نافذ به دندها وارد میشود از جمله برخورد چوب به دنده ها یا سقوط و برخورد قفسه سینه به لبه پله یا در اثر تصادف با وسیله نقلیه ضربه ای غیر نافذ به دنده ها وارد میشود

فرد متعاقب آن دچار درد شدیدی در ناحیه ضربه شده و به سختی نفس میکشد با سرفه کردن در شدید خنجری در ناحیه بوجود می اید با کوچکترین حرکت درد شدید در ناحیه بوجود میاید

حال باید در ابتدا تشخیص دهیم این ضربه خطرناک بوده یا خیر

در کل وقتی ضربه ای به قفسه سینه وارد میشود میتواند عوارض زیر را بوجود بیاورد

Image result for â«ÙØ±ÙØ±ÙØªÚ¯Û Ø¯ÙØ¯Ùâ¬â

پنوموتوراکس ساده (Simple Pneumothorax)

پنوموتوراکس ساده (پنوموتوراکس بسته) هنگامی رخ می دهد که بافت ریه از هم گسیخته شده و هوا به فضای جنب نشت می کند . اگر چه یک زخم خارجی و احتمالاً نافذ ممکن است وجود داشته باشد. اما ارتباطی بین فضای جنب و اتمسفر وجود ندارد. فشار درون قفسه سینه از فشارهای بازدمی طبیعی تجاوز نمی کند و جابه جایی مدیاستن همراه با آن وجود ندارد. با تجمع هر چه بیشتر هوا در فضای جنب ، ریه ها بر روی هم می خوابند. با روی هم خوابیدن ریه ، حبابچه ها نیز بر روی هم خوابیده (آتلکتازی) و خونی که از قسمت های روی هم خوابیده می گذرد به تبادل اکسیژن و دی اکسیدکربن نمی پردازد. با روی هم خوابیدن بیشتر و بیشتر حبابچه ها ، این وضعیت که عدم تطابق پرفوزیون / تهویه نام دارد ، واضح تر شده و سطح اکسیژن خون شروع به افت کردن می کند(هیپوکسمی). این مسئله به زودی حیات را به مخاطره می اندازد ، به ویژه اگر صدمات همراه یا شوک نیز وجود داشته باشد.

پنوموتوراکس باز (Open Pneumothorax)

پنوموتوراکس باز اکثراً در برخوردهای نظامی ، هنگامی که یک گلوله پر سرعت ، زخم بزرگی در قفسه سینه ایجاد می نماید (معمولاً زخم خروجی) رخ می دهد. این از هم گسیختگی جدار سینه به عبور آزادانه هوا بین اتمسفر و فضای جنب منجر می شود. با حرکت سینه به طرف خارج و پایین رفتن دیافراگم حین دم. هوا به درون زخم کشیده می شود. فشار درون قفسه صدری افت کرده و هوا با فشار به طرف حفره ایجاد شده در سینه حرکت می کند. این مسئله بافت ریه را جابه جا کرده و موجب روی هم خوابیدن آن می شود و در نتیجه فضای مرده عملی بیشتری ایجاد می شود. تلاش تنفسی در سمت سالم قفسه سینه مدیاستن را به طرف خود ، دور از محل آسیب می کشاند. این مسئله مانع از پر هوا شدن کامل ریه صدمه ندیده می شود. هنگام بازدم ، جمع شدن جدار سینه و بالا رفتن دیافراگم ، فشار درونی را افزایش داده و هوا را با فشار از طریق زخم به خارج می راند. این حرکت هوا به درون قفسه سینه و خروج از آن از طریق زخم ، عامل ایجاد کننده صدای مکیدن است که سبب شده این نوع زخم به نام «زخم مکنده سینه » شناخته شود.

هموتوراکس ( Hemothorax )

هموتوراکس به زبان ساده عبارتست از : تجمع خون در فضای جنبی به دلیل خونریزی داخلی. هموتوراکس می تواند خیلی جزئی و غیرقابل شناسایی در صحنه حادثه باشد یا در صورتی که با آسیب وسیع عروق بزرگ همراه باشد ، وضعیت بیمار را به سرعت به مخاطره افکند. خونریزی شدید می تواند ریه را به طور کامل جابه جا کند. به سرعت باعث جمع شدن بیش از ۱۵۰۰ میلی لیتر خون شود و مورتالیته ۷۵% ایجاد کند ، به گونه ای که نزدیک به دو سوم بیماران در صحنه جان خود را از دست بدهند. با این حال ، خونی که در قفسه سینه جمع می شود ، حجم جاری و کارآیی تنفس را کاهش داده و بیماری که قبلاً دچار تروما شده است را به سرعت به طرف شوک پیش می برد.

پنوموتوراکس فشارنده ( Tension Pneumothorax )

پنوموتوراکس فشارنده نوعی پنوموتوراکس ساده یا باز است که پس از ایجاد ، فشاری بیشتر از فشار اتمسفر در قفسه سینه به وجود می آورد. این وضعیت در پی آسیب حاصل از یک مکانیسم تروماتیک یا احتمالاً در پی تهویه با فشار مثبت در بیماری که دچار ترومای سینه شده یا نقایص مادرزادی در درخت تنفسی دارد ، اتفاق می افتد. پنوموتوراکس فشارنده هم چنین می تواند به دلیل یک پنوموتوراکس باز که مهر و موم شده و یک صدمه یا نقص داخلی که اجازه شکل گیری فشار را می دهد ، به وجود آید.

پنوموتوراکس فشارنده به این دلیل رخ می دهد که مکانیسم آسیب (زخم خارجی یا آسیب داخلی ) یک دریچه یک طرفه ایجاد می کند. هنگام دم ، به دلیل آن که فشار فضای جنب کمتر از اتمسفر است ، هوا از طریق دریچه ایجاد شده به فضای جنب راه می یابد. هنگام بازدم ، افزایش فشار جنبی موجب بسته شدن دریچه شده و نمی گذارد هوا خارج شود. افزایش فشار داخل جنب باعث روی هم خوابیدن ریه در سمت آسیب دیده شده و قسمت های بین دنده ای و فوق جناغی برآمده می شوند و شروع می کنند به اعمال فشار بر روی مدیاستن ، فشاری که دائماً رو به افزایش است ، مدیاستن را جابه جا می کند ، ریه صدمه ندیده رامی فشارد و ورید اجوف را در محلی که از دیافراگم وارد قفسه صدری می شود یا جایی که به قلب متصل می شود ، تحت فشار قرار می دهد. این وقایع بازگشت وریدی را کاهش داده و موجب افزایش فشار وریدی می شود. در نتیجه وریدهای ژوگولار متسع می شوند و فشار نبض باریک می گردد. از آنجا که ساختمان های درون مدیاستن بر اثر اعمال فشار به سمت مقابل هل داده می شوند ، در نتیجه نای هم جا به جا می شود

توسط: admin بدون دیدگاه

آرتریت چه نوع بیماری است

آرتریت Arthritis به معنای التهاب مفصل است. آرتریت یا ورم مفصل نام یک بیماری خاص نیست بلکه به مجموعه ای از بیش از یکصد بیماری گفته میشود که مشخصه همه آنها همانطور که گفته شده ملتهب شدن مفصل است. شایعترین نوع آرتریت، استئوآرتریت است که به آن آرتروز یا ساییدگی مفصل هم میگویند.

مفصل چگونه دچار آرتریت میشود

مفصل جایی است که دو استخوان در کنار هم قرار گرفته و در کنار هم حرکت میکنند. دو استخوان یاد شده به توسط رباط هایی به هم متصل میشوند. رباط ها بافت های طنابی یا نواری شکل محکمی هستند که از دو طرف به دو استخوان تشکیل دهنده مفصل متصل شده و آنها را در کنار یکدیگر نگه میدارند.

1335 3

بر روی قسمتی از استخوان ها که بر روی هم حرکت میکنند لایه بافتی صاف و لغزنده ای به نام غضروف قرار گرفته که موجب میشود استخوان ها به راحتی و بدون اصطکاک بر روی هم حرکت کنند. دو سر استخوانی که مفصل را درست میکنند در داخل یک کیسه بافتی به نام کپسول مفصلی قرار گرفته است. داخل این کیسه را فضای مفصلی میگویند.

فضای مفصلی حاوی مایع مفصلی یا مایع سینوویال است. مایع مفصلی لزج است و موجب لیز شدن بیشتر سطوح غضروف مفصلی میشود. مایع مفصلی به توسط لایه سینوویال که سطح داخلی کپسول مفصلی را پوشانیده است ترشح میشود.

در انواع مختلف آرتریت غضروف مفصل دچار آسیب میشود. آسیب غضروف به چهار علت عمده بوجود میاید که عبارتند از

بیماری های خود ایمنی یا اتوایمیون که در آنها سیستم دفاع ایمنی بدن بجای اینکه به عوامل مهاجم خارجی حمله کنند بافت های خود بدن را مورد تهاجم قرار میدهند. انواع روماتیسم ها در این دسته قرار میگیرند

شکسته شدن استخوان در محل مفصل

خراب شدن غضروف مفصل به علت زیاد کار کشیدن از آن و یا بالا رفتن سن

عفونت مفصلی

علائم آرتریت چیست

برحسب نوع آرتریت علائم آن متغیر است ولی علائم مشترکی که تقریبا در همه انواع آرتریت ها وجود دارد درد، تورم و خشکی و محدودیت حرکتی در مفصل است.

در معاینه مفصلی در بعضی از انواع آرتریت میتواند افزایش مایع مفصلی، درد موضعی بر روی مفصل در هنگام فشار دادن و یا حرکت دادن آن، گرمی و قرمزی و ورم مفصل و تغییر شکل آن را مشاهده کرد.

بعضی آرتریت ها با علائم سیستمیک مانند تب و ضعف و بیحالی و بی اشتهایی همراه است و در بعضی دیگر از آرتریت ها علائم درگیری دیگر سیستم های بدن مانند دستگاه گوارش، پوست، چشم و یا دیگر ارگان ها وجود دارد.

چه انواعی از آرتریت وجود دارند

آرتریت ها انواع مختلفی دارند. یعنی مفاصل به دلایل مختلفی دچار التهاب میشوند که شایعترین آنها استئوآرتریت و آرتریت روماتیسمی و آرتریت چرکی است.

استئوآرتریت

به آن آرتروز یا ساییدگی مفصل هم میگویند. در این بیماری ابتدا غضروف مفصلی خاصیت الاستیك و انعطاف پذیری خود را از دست میدهد.

بدنبال آن غضروف آسیب دیده و ساییده شده و كم كم نازك شده و حتی بعد از مدتی ممكن است كاملا از بین بروند. این نوع از آرتریت معمولا پیشرونده است ولی سرعت پیشرفت كندی دارد.

در استئوآرتریت مفصل دچار درد و محدودیت حركتی بخصوص بعد از مدتی بیحركتی و یا در حین حركت میشود. استئوآرتریت بیشتر در مفاصل ران، زانو، ستون مهره و دست دیده میشود.

1943 1

روماتیسم مفصلی

به آن آرتریت روماتوئید هم میگویند. در روماتیسم مفصلی لایه سینوویال مورد هجوم سلولهای ایمنی بدن قرار گرفته و دچار التهاب میشوند. مایع مفصل بیشتری تولید شده و غضروف مفصلی تخریب میشود.

بعد از مدتی شكل مفصل تغییر میكند. در روماتیسم مفصلی مفصل دچار درد و تورم و پس از مدتی محدودیت حركتی و تغییر شكل میشود.

در آرتریت روماتوئید خشكی مفصلی معمولا در صبح و پس از برخاستن از خواب بیشتر است. این نوع از آرتریت بیشتر در مفاصل دست و مچ دست و گاهی در مفاصل ران و زانو دیده میشود.

روماتیسم مفصلی كودكان

این نوع از آرتریت در افراد زیر 16 ساله ایجاد میشود و علائم آن شبیه آرتریت روماتوئید است. روماتیسم مفصلی كودكان میتواند یك مفصل یا تعدادی از مفاصل را با هم گرفتار كند. روماتیسم كودكان معمولا با علائم كلی مانند تب، كاهش اشتها، كاهش وزن و كم خونی همراه است.

آرتریت عفونی

به آن آرتریت سپتیك یا عفونت مفصلی هم میویند. در این نوع از آرتریت یك میكروب (كه غالبا باكتری است ولی میتواند ویروس یا قارچ باشد) از طریق جریان خون یا از مجاورت مفصل به درون فضای مفصلی راه پیدا كرده، تكثیر یافته و موجب عفونت مفصل میشود.

بدنبال آن غضروف مفصلی بسرعت تخریب شده و در صورت عدم درمان ممكن است استخوان هم آسیب ببیند. آرتریت عفونی معمولا خود را بصورت بصورت تورم حاد و دردناك مفصل و اكثرا با قرمزی و گرمای مفصل همراه با تب و لرز نشان میدهد.

انواع شایع دیگری هم از آرتریت وجود دارند كه در بین آنها میتوان از اسپوندیلیت انكیلوزان، نقرس، آرتریت پسوریازیسی و لوپوس سیستمیك نام برد.

توسط: admin بدون دیدگاه

آرتروز

آرتروز یکی از بیماری‌های مفصلی شایع در ایران است که با سبک زندگی ایرانی ارتباط دارد. درباره‌ی این بیماری چقدر آگاهی دارید؟

آرتروز که گاهی با عنوان بیماری مفصلی «دژنراتیو» یا «آرتریت دژنراتیو» و «استئوآرتریت» (OA) نیز یاد می‌شود، شایع‌ترین بیماری مزمن مفاصل است. آرتروز روی هر مفصلی تأثیر می‌گذارد؛ اما اغلب در زانوها، ران‌ها، بخش پایین کمر، اتصالات کوچک انگشتان و قاعده‌ی انگشت شست و انگشت بزرگ پا بُروز می‌کند.

در مفاصل سالم، ماده‌ی لاستیک‌مانندی به‌نام غضروف انتهای هراستخوان را می‌پوشاند. غضروف برای حرکات مفصل‌ها سطحی صاف و سُرخوردنی مهیا می‌کند و مثل بالشتکی بین استخوان‌ها قرار می‌گیرد. در آرتروز، غضروف‌ها متلاشی می‌شوند. این امر موجب ایجاد درد و تورم و مشکل در حرکت مفصل می‌شود. با گذشت زمان و بدترشدن آرتروز، استخوان‌ها ممکن است بشکنند و ساختارهایی به‌نام خار استخوانی تشکیل شود. قطعاتی از استخوان‌ها یا غضروف‌ها ممکن است جدا شوند و در اطراف مفصل شناور بمانند. در بدن، فرایندی التهابی رخ می‌دهد و پروتئین‌هایی به‌نام سیتوکین و نیز آنزیم‌های تولیدشده آسیب بیشتری به غضروف وارد می‌کنند. در مراحل نهایی آرتروز، غضروف‌ از بین می‌رود و استخوان‌ها روی هم کشیده می‌شوند و این امر موجب بُروز آسیب و درد بیشتری می‌شود.

آرتروز

چه کسانی تحت‌تأثیر آرتروز قرار می‌گیرند؟

اگرچه آرتروز در تمام سنین ممکن است بُروز کند، میزان شیوع آن درمیان افراد بالای ۶۵ سال بیشتر است. عوامل خطرساز رایج در این زمینه، عبارت‌اند از: افزایش سن، چاقی، داشتن سابقه‌ی آسیب مفصلی، استفاده‌ی بیش‌ازحد از مفاصل، ضعف عضلات ران و استعداد ژنتیکی.

علائم آرتروز کدام‌اند؟

علائم آرتروز بسته به مفاصل تحت‌تأثیر و نیز شدت بیماری متغیر است. رایج‌ترین علائم آرتروز درد و خشکی مفاصل، مخصوصا اول صبح یا بعد از استراحت است. مفاصل آسیب‌دیده ممکن است به‌ویژه پس از فعالیت طولانی دچار تورم شوند. این علائم در طول زمان روی‌هم انباشته می‌شوند نه اینکه ناگهانی بُروز کنند. برخی از علائم شایع این بیماری عبارت‌اند از:

احساس درد و خشکی در محل مفصل بعد از فعالیت یا استفاده‌ی بیش‌ازحد از مفاصل، به‌ویژه در ران‌ها و زانوها و پایین کمر
محدودشدن دامنه‌ی حرکت مفاصل
ایجاد صدا در هنگام خم‌کردن مفاصل
تورم خفیف در اطراف مفصل
دردی که پس از فعالیت یا در پایان روز بدتر می‌شود

آرتروز

تأثیر آرتروز روی قسمت‌های مختلف بدن

ران‌ها (مفصل ران با لگن): دردی که در ناحیه‌ی کشاله‌ی ران یا باسن و گاهی در داخل زانو یا ران احساس می‌شود.

زانوها: احساس ساییدگی یا خراشیدگی هنگام حرکت‌دادن زانوها به‌وجود می‌آید.

انگشتان دست: خارهای استخوانی در لبه‌ی مفاصل تشکیل می‌شوند و می‌توانند موجب تورم، قرمزی، نازکی و شکنندگی انگشتان شوند. همچنین، ممکن است دردی در قاعده‌ی انگشت شست احساس شود.

پاها: درد و شکنندگی در مفصل بزرگ قاعده‌ی انگشت بزرگ پا. گاهی تورم در قوزک پا یا پنجه‌ی پا نیز دیده می‌شود.

ستون فقرات: آرتروز ستون فقرات، شکستگی غضروف مفاصل و دیسک‌ها در گردن و بخش تحتانی کمر است. گاهی دراثر آرتروز خارهای استخوانی ایجاد می‌شود که روی اعصابی فشار وارد می‌کند که از ستون فقرات خارج می‌شوند. این وضعیت ممکن است موجب ضعف و درد در بازوها یا پاها شود.

آرتروز ستون فقرات

درد یا تورم یا حالت خشکی حاصل از بیماری آرتروز انجام کارهای روزمره را در خانه یا محل کار سخت می‌کند. حتی انجام برخی از کارها مانند جمع‌کردن رخت‌خواب‌ها، بازکردن درِ ظرف غذا، گرفتن موس کامپیوتر یا رانندگی ناممکن می‌شود. وقتی مفاصل تحتانی بدن تحت‌تأثیر قرار می‌گیرند، فعالیت‌هایی نظیر قدم‌زدن و بالارفتن از پله‌ها و بلندکردن اجسام دشوار می‌شود. وقتی مفاصل انگشتان دست درگیر می‌شوند، گرفتن و نگه‌داشتن اجسامی مانند مداد یا انجام کارهای ظریفی مانند کار با سوزن دشوار می‌شود.

بسیاری از مردم اعتقاد دارند اثرهای آرتروز اجتناب‌ناپذیر است؛ بنابراین کاری برای مدیریتش انجام نمی‌دهند. علائم آرتروز درصورتی‌که اقداماتی برای پیشگیری از آسیب به مفاصل، مدیریت درد و افزایش انعطاف‌پذیری مفاصل انجام نشود، ممکن است زندگی خانوادگی و اجتماعی و کاری را دچار مشکل کند.

چگونه آرتروز بر سلامتی عمومی تأثیر می‌گذارد؟

درد، کاهش قابلیت حرکت، اثرهای جانبی داروها و دیگر عوامل وابسته به آرتروز می‌توانند به بُروز اثرهای منفی روی سلامتی منجر‌ شوند که مستقیما ارتباطی با بیماری مفصلی ندارد.

دیابت و بیماری قلبی: درد زانو یا ران می‌تواند بی‌تحرکی زندگی را سبب شود که حاصلش افزایش وزن و چاقی است. داشتن اضافه‌وزن یا چاقی به بُروز دیابت و بیماری قلبی و افزایش فشارخون منجر می‌شود.

افتادن: میزان افتادن در افراد مبتلا به آرتروز ۳۰ درصد بیشتر است و خطر شکستگی استخوان در آن‌ها درمقایسه‌با افراد سالم ۲۰ درصد بیشتر است. افراد مبتلا به آرتروز عوامل خطرسازی مانند کاهش عملکرد و ضعف ماهیچه و مشکل در تعادل دارند که موجب می‌شود احتمال افتادن آن‌ها بیشتر شود. همچنین، اثرهای جانبی حاصل از داروهایی که برای تسکین درد تجویز می‌شوند،ممکن است در افتادن فرد نقش داشته باشند. داروهای مسکّن خواب‌آور ممکن است موجب سرگیجه و بی‌تعادلی فرد شوند.

علل آرتروز

اگرچه زمان زیادی تصور می‌شد آرتروز دراثر فرسودگی و پارگی مفاصل در طول زمان ایجاد می‌شود، اکنون دانشمندان به آن «بیماری مفاصل» می‌گویند. برخی از عوامل مؤثر در بُروز آرتروز عبارت‌اند از:

ژن‌ها: برخی از خصوصیات ژنتیکی موجب می‌شوند احتمال ابتلای فرد به آرتروز بیشتر شود. یکی از این نقایص، نقص نادری در تولید کلاژن است. کلاژن پروتئینی است که غضروف‌ها را تشکیل می‌دهد. این اختلال حتی می‌تواند موجب شود که آرتروز در ۲۰ سالگی نیز بُروز کند. برخی از صفات ژنتیکی نیز ممکن است به بُروز نقایص جزئی در چگونگی انطباق استخوان‌ها منجر‌ شوند. وقتی انطباق استخوان‌ها باهم ازلحاظ وضعیت قرار‌گیری دچار مشکل باشد، غضروف درمقایسه‌با حالت معمولی سریع‌تر از بین می‌رود. پژوهشگران دریافته‌اند ژنی که FAAH نامیده می‌شود، در افراد مبتلا به آرتروز زانو درمقایسه‌با افراد سالم فراوان‌تر است.

وزن: اضافه‌وزن فشار اضافی روی ران‌ها و زانوها می‌آورد. تحمل چنین اضافه‌وزنی در طولانی‌مدت موجب می‌شود غضروف‌ها سریع‌تر از بین بروند. پژوهش‌ها نشان داده‌اند داشتن اضافه‌وزن با خطر بُروز آرتروز دست ارتباط دارد. بافت چربی اضافی موادشیمیایی التهابی تولید می‌کند که موجب آسیب مفاصل می‌شود.

آسیب و استفاده‌ی بیش‌ازحد از مفاصل: حرکات تکراری یا آسیب به مفاصل، مانند شکستگی یا جراحی یا پارگی رباط‌ها، ممکن است آرتروز را باعث شوند. برخی از ورزش‌کاران بارهاوبارها دچار آسیب مفصل‌ها و تاندون‌ها و رباط‌ها می‌شوند. این امر می‌تواند موجب ازبین‌رفتن غضروف‌ها شود. افزون‌براین، مشاغل خاصی که به ایستادن طولانی‌مدت، خم‌شدن مکرر، بلندکردن اجسام سنگین یا دیگر حرکات نیاز دارند، ممکن است موجب تخریب سریع‌تر غضروف‌ها شوند. نبود تعادل یا ضعف عضلات حمایت‌کننده از مفصل نیز شایدبه تغییر حرکت و درنهایت، شکستگی غضروف در محل مفاصل منجر‌ شود.

سایر عوامل: چندین عامل دیگر نیز ممکن است در خطر ابتلا به آرتروز نقش داشته باشند. این عوامل عبارت‌اند از: بیماری‌های استخوان و مفاصل مانند روماتیسم مفصلی و اختلالات متابولیکی خاص مانند هموکروماتوز یا آکرومگالی.

تشخیص آرتروز

برای تشخیص آتروز پزشک اطلاعاتی درباره‌ی تاریخچه‌ی پزشکی خانوادگی و شخصی بیمار جمع‌آوری می‌کند و فرد را معاینه و آزمایش‌های تشخیصی تجویز می‌کند.

تاریخچه‌ی سلامتی و علائم: اطلاعات موردنیاز برای کمک به تشخیص آرتروز عبارت‌اند از:

شرح علائم
جزئیاتی درباره‌ی زمان و چگونگی آغاز درد یا علائم دیگر
جزئیاتی درباره‌ی دیگر مشلات پزشکی موجود
محل درد یا خشکی یا دیگر علائم
چگونگی تأثیر علائم بر فعالیت‌های روزانه
فهرست داروهای مصرفی فرد

معاینه‌ی جسمی: در طول معاینه، پزشک مفاصل بیمار را معاینه و دامنه‌ی حرکت آن‌ها را آزمایش می‌کند (اینکه مفاصل چقدر در دامنه‌ی طبیعی‌اش حرکت می‌کنند). پزشک به‌دنبال نواحی دردناک یا متورم یا نازک و نیز علائم آسیب مفصلی خواهد گشت. همچنین، موقعیت و هم‌راستایی گردن و ستون فقرات را بررسی می‌کند.

آزمایش‌های تشخیصی: پزشک ممکن است پس از اطلاع از تاریخچه‌ی پزشکی و انجام معاینه‌ی جسمی، درباره‌ی احتمال ابتلای آن فرد به آرتروز مشکوک شود. آزمایش‌های خونی معمولا در این تشخیص کمکی نمی‌کنند. آزمایش‌های زیر ممکن است به تأیید وجود این بیماری کمک کنند:

۱. آزمایش مایع مفصلی (Joint aspiration): پزشک منطقه‌ی مبتلا را بی‌حس می‌کند و سوزنی را برای کشیدن مایع داخل مفصل فرومی‌کند. این مایع ازلحاظ شواهد مرتبط با تخریب مفصل و وجود ذرات کریستالی بررسی می‌شود. با انجام این آزمایش، پزشک می‌تواند احتمال وجود دیگر انواع آرتریت را کنار بگذارد. آرتروز شایع‌ترین نوع آرتریت است.

۲. اشعه‌ی ایکس: اشعه‌ی ایکس ممکن است آسیب و دیگر تغییرات مرتبط با آرتروز را نشان دهد.

۳. MRI: در این تکنیک تصویربرداری، از اشعه استفاده نمی‌شود. این روش درمقایسه‌با روش استفاده از اشعه‌ی ایکس گران‌تر است؛ اما تصاویر بهتری از غضروف و دیگر ساختارهای استخوانی فراهم و به تشخیص زودهنگام ناهنجاری‌های معمول آرتروز کمک می‌کند.

آزمایش مایع مفصلی

درمان آرتروز

آرتروز بیماری مزمنی است و درمانی برایش وجود ندارد؛ اما روش‌هایی برای مدیریت علائم آن ارائه شده است. مدیریت بلندمدت این بیماری شامل چند بخش می‌شود:

مدیریت علائمی مانند درد و خشکی و تورم
بهبود قابلیت حرکت و انعطاف‌پذیری مفاصل
حفظ وزن سالم
انجام فعالیت‌های جسمی

فعالیت جسمی: یکی از راه‌های مفید برای مدیریت آرتروز «حرکت‌دادن» است. اگرچه سخت است هنگام آسیب‌دیدگی مفاصل به ورزش فکر کنیم، حرکت‌دادن عامل مهمی است. حتی فعالیت‌های ساده‌ای مانند قدم‌زدن در اطراف محله یا داشتن کلاس ورزشی آسان و سرگرم‌کننده می‌تواند موجب کاهش درد شود و به حفظ وزن سالم کمک کند. تمرینات ورزشی تقویت‌کننده‌ی عضلات موجب تقویت عضلات اطراف مفاصل می‌شود و تحمل‌بار به‌وسیله‌ی این مفاصل را آسان می‌کند و موجب کاهش درد می‌شود. ورزش‌های هوازی به بهبود استقامت و سطح انرژی و نیز کم‌کردن وزن کمک می‌کنند. بیمار مبتلا به آرتروز باید قبل از آغاز برنامه‌ی ورزشی با پزشک مشورت کند. وزارت بهداشت و خدمات انسانی آمریکا توصیه می‌کند بهتر است تمام افراد ازجمله مبتلایان به آرتریت در هفته ۱۵۰ دقیقه ورزش سبک کنند.

تمرین کششی

مدیریت وزن: وزن اضافی موجب می‌شود فشار اضافه‌ای به مفاصلی تحمیل شود که وزن را تحمل می‌کنند؛ مانند مفاصل ران، زانوها، پاها و کمر. کاهش وزن به افراد مبتلا به آرتروز کمک می‌کند که درد را کاهش دهند و از بُروز آسیب‌های مفصلی بیشتر جلوگیری کنند. قانون اساسی کاهش وزن، مصرف کالری کمتر و افزایش فعالیت جسمی است.

تمرین‌های کششی: کشش آرام و ملایم مفاصل ممکن است به تقویت انعطاف‌پذیری و کاهش خشکی و درد کمک کند. ورزش‌هایی نظیر یوگا و تای‌چی روش‌های مناسبی برای مدیریت حالت سفتی و خشکی مفاصل هستند.

داروهای آرتروز: داروهای آرتروز به‌شکل قرص و شربت‌ و کِرِم یا لوسیون دردسترس هستند یا اینکه ممکن است به داخل مفصل تزریق شوند. این‌ داروها عبارت‌اند از:

۱. مسکّن‌ها: موجب تسکین درد می‌شوند و استامینوفن و داروهای ضددرد مخدر یا اپیوئید و اپیوئید آتیپیکالی به‌‌نامترامادول را شامل می‌شوند. برخی از این داروها بدون نسخه و برخی با نسخه فروخته می‌شوند.

۲. داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs): رایج‌ترین داروهای مصرفی برای کاهش التهاب و درد هستند که عبارت‌اند از:آسپرین، ایبوپروفن، ناپروکسن و سلکوکسیب.

۳. کورتیکواستروئیدها: داروهای ضدالتهاب قدرتمندی هستند که یا به‌شکل خوراکی یا تزریق به مفصل استفاده می‌شوند.

۴. اسید هیالورونیک: به‌طور طبیعی در مایع مفصلی وجود دارد و مانند جاذب شوک و روان‌کننده عمل می‌کند. به‌نظر می‌‌رسد این اسید در افراد مبتلا به آرتروز تجزیه می‌شود.

کاردرمانی و کایروپرکتیک: متخصصان کاردرمانی و کایروپرکتیک گزینه‌های درمانی مختلفی برای مدیریت درد ارائه می‌کنند. برخی از این گزینه‌ها عبارت‌اند از:

آموزش روش‌های استفاده‌ی مناسب از مفاصل
سرمادرمانی و گرمادرمانی
تمرین‌های حرکتی و انعطاف‌پذیری
معرفی و ارائه‌ی دستگاه‌های کمکی

دستگاه‌های کمکی می‌توانند به بهبود عملکرد و تحرک کمک کنند. اسکوتر، عصا، واکر، آتل، کفش‌های مخصوص یا ابزار کمکی مانند درباز کن و پاشنه‌کش دسته‌بلند ازجمله‌ی دستگاه‌های کمکی هستند.

تمرین برای بهبود آرتروز برخی از تمرین‌های ورزشی به بهبود علائم آرتروز انگشتان دست کمک می‌کنند

درمان‌های طبیعی و جایگزین: بسیاری از افراد مبتلا به آرتروز برای مدیریت علائم و بهبود بهزیستی خود از درمان‌های طبیعی و جایگزین استفاده می‌کنند. برخی از این‌ها مکمل‌های تغذیه‌ای، طب سوزنی (طب فشاری)، ماساژ، تکنیک‌های آرامش‌بخش و آب‌درمانی را شامل می‌شوند.

عمل جراحی: جراحی مفصل می‌تواند مفصل‌های به‌شدت آسیب‌دیده‌ای مانند مفصل ران‌ها یا زانوها را ترمیم یا تعویض کند.

نگرش مثبت: بسیاری از مطالعات نشان داده‌اند داشتن نگرش مثبت می‌تواند موجب تقویت سیستم ایمنی و افزایش توانایی فرد برای کنترل و مدیریت علائم بیماری خود شود.

بهبود عملکرد و کاهش درد ران با استفاده از فعالیت فیزیکی: بیشتر افراد مبتلا به آرتروز از ناحیه‌ی ران و زانو دچار مشکل‌اند و هرساله جراحی‌های بسیار زیادی برای درمان این مشکل انجام می‌شود. پیش‌بینی شده در سال‌های آینده، سن شیوع این بیماری کاهش یابد. باوجوداین، فرد دچار آرتروز چگونه می‌تواند درد خود را کاهش دهد و از رفتن به اتاق جراحی خودداری کند یا اینکه رفتن به آنجا را به‌تعویق بیندازد؟ پاسخ، «ورزش» است.

یکی از اهداف مهم برنامه‌ی ورزشی ران، قوی‌کردن عضلاتی است که از این مفاصل حمایت می‌کنند. عضلات عمقی تثبیت‌کننده‌ی ران می‌توانند شوک را جذب و مفصل را دربرابر حرکات دردناک و مضر محافظت کنند. بنابراین، انجام ورزش‌های متمرکز روی لگن و نشیمنگاه می‌توانند به بیمار کمک کنند که قدرت و انعطا‌ف‌پذیری‌اش بهبود و دردش کاهش یابد. نتایج مطالعه‌ای روی زنان فنلاندی مبتلا به آرتروز نیز چنین تأثیری را تأیید کرد. پژوهشگران دریافتند بعد از برنامه‌ی ورزشی ۱۲ هفته‌ای، میزان درد در ۱۳ زن مبتلا به آرتروز ران تا ۳۰ درصد کاهش پیدا کرد. یک سنجه از قدرت ران تا ۲۰ درصد و یک سنجه از دامنه‌ی حرکات ران ۳۰ درصد بهبود یافت. عملکرد مفصل و کیفیت زندگی آن‌ها نیز کمی بهبود پیدا کرد. در مطالعه‌ای دیگر روی ۲۱۰ بیمار مبتلا به آرتروز ران نشان داده شد شرکت‌کنندگان در برنامه‌ی ورزشی ۱۲ هفته‌ای درد کمتر و توانایی حرکت بیشتری تجربه کردند.

انواع ورزش: داشتن فعالیت جسمی بخش مهمی از برنامه‌ی مدیریت آرتروز است؛ اما اگر درحال‌حاضر فعالیتی ندارید، بهتر است تمرین ورزشی منظمی را آغاز کنید. انواع مختلفی از ورزش‌های زمینی و آبی می‌توانند موجب تقویت عضلات ران و بهبود درد آرتروز شوند. فیزیوتراپ نیز می‌تواند برنامه‌ی خاصی برای انجام ورزش‌های انعطاف‌پذیری و تقویت‌کننده‌ی ران برای کمک به کنترل درد ارائه دهد.

تعویض مفصل

^{تعویض مفصل گاهی تنها راه درمان آرتروز ران است}

ورزش می‌تواند در مراحل آخر آرتروز هم مفید باشد؟

اگر به آرتروز پیشرفته‌ی ران مبتلا باشید و پزشک نیز گفته باشد به جایگزینی کامل ران نیاز دارید، نمی‌توان ادعا کرد ورزش می‌تواند باعث شود به اتاق جراحی نروید. بااین‌حال، این بدان معنا نیست که باید تا زمان جراحی ورزش را ترک و استراحت کنید. متخصصان می‌گویند حتی افراد دچار آرتروز ران پیشرفته نیز باید تا حدممکن فعال باشند. پیش‌بینی‌کننده‌ی مهمی از عوارض جانبی پس از جراحی، میزان تحرک شما قبل از جراحی است. اگر در وضعیت ضعیفی جراحی کنید، نتیجه‌ی خوبی حاصل نخواهد شد. حتی اگر ورزش نتواند روی درد ران شما اثرگذار باشد، بهتر است تا حدممکن در وضعیت سالم‌تری جراحی کنید.

آرتروز و چاقی

پیشگیری از آرتروز

زمانی آرتروز به‌عنوان بیماری فرسودگی مفاصل درنظر گرفته می‌شد و پیامد اجتناب‌ناپذیر زندگی طولانی و فعال بود. باوجوداین، پژوهش‌ها نشان داده‌اند آرتروز فرایند پیچیده‌ای است که دلایل مختلفی دارد. این بیماری همراهِ اجتناب‌ناپذیری از پیری نیست؛ بلکه نتیجه‌ای از ترکیبی از عوامل مختلفی است که بسیاری از آن‌ها تغییر‌دادنی یا پیشگیری‌کردنی هستند. درادامه، توصیه‌ی پزشکان برای کاهش خطر ابتلا به آرتروز یا به‌تأخیرانداختن آغاز آن را بیان می‌کنیم.

حفظ وزن سالم: وزن اضافه یکی از عوامل خطرساز مهم ابتلا به آرتروز است و البته، دلیل واضحی هم دارد. کیلوگرم‌ها وزن اضافه بار بیشتری بر مفاصل تحمل‌کننده‌ی وزن مانند ران‌ها و زانوها اعمال می‌کند. با گذشت زمان، این بار اضافی موجب می‌شود غضروف تکیه‌گاه این مفصل از بین برود؛ اما فشارهای مکانیکی، تنها مشکل نیستند. بافت‌های چربی با تولید سیتوکین‌ها موجب تحریک و ایجاد التهاب در سرتاسر بدن می‌شوند. در محل مفاصل، سیتوکین‌ها با تغییر عملکرد سلول‌های غضروف موجب تخریب بافت می‌شوند. وقتی اضافه‌وزن دارید، بدنتان مقدار بیشتری از پروتئین‌های مخرب را تولید و آزاد می‌کند. کاهش وزن می‌تواند از استرس اعمال‌شده بر مفاصل و التهاب کم کند و خطر ابتلای شما به آرتروز را به‌نصف برساند.

کنترل قندخون: آخرین پژوهش‌ها نشان می‌دهند دیابت، بیماری مؤثر بر توانایی بدن برای تنظیم قندخون، عامل خطرساز مهمی برای ابتلا به آرتروز است. سطوح بالای گلوکز موجب تسریع تشکیل ملکول‌های خاصی می‌شود که موجب خشکی بیشتر غضروف‌ها و حساسیت بیشتر آن‌ها درمقایسه‌با فشار مکانیکی می‌شود. همچنین، دیابت می‌تواند موجب آغاز التهاب سیستماتیکی شود که از‌بین‌رفتن غضروف را باعث شود. این ارتباط تازه‌کشف‌شده‌ی بین دیابت و آسیب مفاصل شاید بتواند توضیح دهد چرا بسیاری از افراد مبتلا به دیابت به آرتریت نیز دچارند.

فعالیت جسمی: فعالیت جسمی بهترین درمان موجود برای آرتروز است. همچنین، یکی از راه‌های مؤثر برای سالم نگه‌داشتن مفاصل است. حتی ۳۰ دقیقه تمرین متوسط پنج بار در هفته موجب حفظ انعطاف‌پذیری مفاصل و استحکام عضلاتی می‌شود که موجب حمایت و تثبیت ران‌ها و بازوها می‌شوند. افزون‌براین، ورزش تقویت قلب و ریه و کاهش خطر ابتلا به دیابت را سبب می‌شود و عاملی مهم در کنترل وزن است. برای بهره‌مندی از این مزایا نیازی نیست حتما به باشگاه بروید. قدم‌زدن و باغبانی (حتی درحد پاک‌کردن سطح زمین) اثرهای مثبتی دارد؛ اما بیشترین مزایا با انجام برنامه‌ی ورزشی مداوم و تنظیم‌شده براساس سن و علایق حاصل می‌شود. مهم نیست چه ورزشی انتخاب کنید، به صدای بدن خود گوش دهید. اگر پس از انجام تمرین ورزشی دچار دردی می‌شوید که برای یکی‌دو ساعت همچنان باقی می‌ماند، باردیگر کمتر ورزش و در فواصل آن استراحت کنید. برای اجتناب از آسیب‌دیدگی، به‌آرامی پیش بروید تا وقتی بفهمید بدنتان چگونه به فعالیت جدید پاسخ می‌دهد.

رعایت ایمنی: ازآنجاکه غضروف‌ها به‌راحتی بهبود پیدا نمی‌کنند، احتمال بُروز آرتریت در مفصل آسیب‌دیده درمقایسه‌با مفصلی هفت‌برابر بیشتر است که هیچ‌گاه دچار آسیب نشده است. شکستگی‌ها و دررفتگی‌ها و حتی پارگی و کشیدگی تاندون‌ها ممکن است به‌میزان درخورتوجهی خطر بُروز آرتروز را افزایش دهند. اگرچه نمی‌توان همیشه از این نوع آسیب‌ها اجتناب کرد، باید مراقبت‌هایی در‌این‌زمینه در نظر گرفت. اگر ورزش می‌کنید، حتما هنگام ورزش‌های پرخطر از لباس‌های ایمن استفاده کنید. در محل کار و خانه، برای بلندکردن اجسام از قوی‌ترین و بزرگ‌ترین مفاصل خود استفاده کنید و در فواصل این کار استراحت کنید. بعد از هر آسیب، حفظ وزن سالم می‌تواند از بُروز آسیب بیشتر به مفصل پیشگیری کند.

انتخاب سبک زندگی سالم: برخی از عوامل خطرساز آرتروز تغییردادنی نیستند. برای مثال، با افزایش سن، شیوع آرتروز بیشتر می‌شود؛ هرچند دلیل این امر روشن نیست که چرا چنین اتفاقی رخ می‌دهد. یکی از ایده‌ها این است که تعداد سلول‌های غضروف با گذشت زمان کم می‌شوند. به‌‌دلیل اینکه شیوع آرتروز در زنان درمقایسه‌با مردان به‌‌ویژه پس از ۵۰ سالگی بیشتر است، کاهش سطح استروژن پس از یائسگی ممکن است نقش داشته باشد. علاوه‌بر‌این، برخی از افراد ژن‌هایی به‌ارث می‌برند که باعث مستعدشدن آن‌ها دربرابر آرتروز می‌شود. بااین‌حال، باید به‌خاطر داشته باشیم که آرتریت نوعی بیماری چندعاملی است و فقط دریافت ژن به‌معنای این نیست که آن فرد حتما مبتلا به آرتروز خواهد شد. درنهایت، بهترین دفاع علیه هر بیماری ازجمله آرتروز، داشتن سبک زندگی سالم است. نحوه‌ی غذاخوردن، خوابیدن، مدیریت استرس و تعامل با دیگران و نیز مصرف کردن یا نکردن نوشیدنی‌های الکلی و سیگار تأثیر فراوانی نه‌تنها بر سلامت عمومی، بلکه بر سلامت مفاصل می‌گذارد.

آرتروز

دیگر عوارض مرتبط‌با آرتروز

ترکیب ناسالمِ چاقی و آرتروز: اضافه‌وزن و آرتروز خطر مشکلات سلامتی را افزایش می‌دهد. ارتباط بین داشتن اضافه وزن یا چاق‌بودن و ابتلا به آرتروز در مفاصل تحمل‌کننده‌ی وزن به‌سادگی درک‌کردنی است؛ اگرچه ممکن است این خطر دست‌ِکم گرفته شود. همچنین، چربی اضافه از روش‌های غیرمکانیکی روی تسریع تخریب غضروف‌ها و مفاصل اثر می‌گذارد. بافت چربی ازلحاظ شیمیایی فعال است و پیوسته پروتئین‌های مسبب التهاب و دیگر مواد بیوشیمایی مانند فاکتور نکروز توموری آلفا و اینترلوکین ۱ را تولید می‌کند.

التهاب و آرتروز: این پروتئین‌ها در سرتاسر بدن حرکت می‌کنند و در هرجایی، ازجمله در مفاصل، موجب ایجاد مقداری التهاب می‌شوند. این التهابِ پیوسته در بدن موجب می‌شود فرد دربرابر توسعه‌ی آرتروز نه‌تنها در مفاصلی که مستقیما درگیر تحمل وزن بدن هستند؛ بلکه در مفاصلی که باری را تحمل نمی‌کنند مانند مفاصل دست‌ها آسیب‌پذیر شود. میزان شیوع آرتروز دست در افراد چاق دوبرابر بیشتر است. چاق‌بودن در افراد مبتلا به آرتروز در یکی از مفاصل، احتمال بُروز آرتروز در مفاصل دیگر را نیز افزایش می‌دهد. برای مثال، احتمال بُروز آرتروز در زانوی سالم افراد چاق مبتلا به آرتروز زانوی دیگر درمقایسه‌با افراد دارای وزن سالم با وضعیت مشابه پنج‌برابر بیشتر است. بافت چربی اضافه نه‌تنها موجب التهاب در سرتاسر بدن می‌شود؛ بلکه با گذاشتن بار مکانیکی روی غضروف و استخوان، این ساختارها را فعال می‌کند و آن‌ها را به آزادکردن پروتئین‌های التهابی و دیگر عواملی تشویق می‌کند که موجب تخریب مفاصل می‌شوند.

سندرم متابولیکی و آرتروز: آسیب‌های مرتبط‌با چاقی در آرتروز به مفاصل محدود نمی‌شوند. در مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۵ انجام شد، پژوهشگران ارتباط بین چاقی و آرتروز و سندرم متابولیکی را بررسی کردند. احتمال بُروز سندرم متابولیکی (گروهی از مشکلات سلامتی نظیر فشارخون بالا، قندخون بالا، سطوح کلسترول غیرطبیعی و داشتن چربی اضافه دور کمر)، درمیان افراد مبتلا به آرتروز درمقایسه‌با جمعیت عمومی سه‌برابر بیشتر بود. برخی از پژوهشگران به ترکیب چاقی و سندرم متابولیکی آرتروز متابولیکی می‌گویند که زیرگروه مجزا و خطرناک از آرتروز است. وقتی این‌ها باهم ترکیب شوند، این علامت هشداردهنده‌ای است که باید سریعا احتمال بُروز بیماری قلبی را مدنظر قرار داد. وقتی آرتروز با سندرم متابولیکی همراه می‌شود، این وضعیت موجب بدترشدن بیماری‌های قلبی‌عروقی مرتبط‌با متابولیسم نظیر آترواسکلروز می‌شود. علاوه‌بر‌این، خطر ابتلا به درد و بدترشدن آرتروز و نیاز به جراحی جایگزینی کامل مفصل با اضافه‌شدن هرکدام از مؤلفه‌های سندرم متابولیکی بیشتر می‌شود.

چربی ناتوان‌کننده است: اضافه‌وزن یا چاقی موجب می‌شود اثرهای ناتوان‌کننده‌ی آرتروز تشدید شوند. نتایج مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۵ منتشر شد، نشان داد افراد مبتلا به آرتروز و چاقی که به مصرف داروهای بیشتر نیاز داشتند، آهسته‌تر راه می‌رفتند و ازلحاظ فیزیکی کم‌تحرک‌تر بودند و درمعرض خطر فراوان توسعه‌ی ناتوانی‌هایی بودند که در زندگی روزمره‌ی آن‌ها اختلال ایجاد می‌کرد.

در کشورهای پیشرفته، میزان شیوع آرتروز زانو ١٣ درصد و در ایران ٢٠ درصد گزارش شده که باتوجه‌به بیشتربودن جمعیت جوان ایران میزان شیوع این بیماری در افراد مسن ایران بسیار بیشتر است که در فرهنگ و تغذیه و سبک زندگی ایرانی ریشه دارد؛ مانند دوزانو و چهارزانو نشستن، استفاده بیشتر پله به‌جای آسانسور، نداشتن برنامه‌ی ورزشی طولانی‌مدت و پایدار، به‌ویژه ورزش‌های آبی، استفاده از سرویس بهداشتی ایرانی و استفاده کمتر از مواد غضروف‌ساز، مانند آووکادو و سویا و بعضی ماهی‌ها

توسط: admin بدون دیدگاه

خار پاشنه

خار پاشنه چیست و چه علل و علائمی دارد ؟ درمان آن چیست؟

خار پاشنه نشت کلسیم است که باعث ایجاد یک استخوان در زیر استخوان پاشنه شده است ؛در زیر اشعه ایکس، خار پاشنه می تواند به اندازه نیم اینچ باشد. بدون شواهد X-ray قابل مشاهده، این حالت گاهی اوقات به عنوان “سندروم خار پاشنه” شناخته می شود. اگرچه خار پاشنه اغلب بدون درد است، اما آنها می توانند درد دار هم باشند ؛ آنها اغلب با پلانتار فاسیا همراه هستند، التهابی دردناک از بافت فیبری بافت همبندی (پلنتار فاسیتیس) که در امتداد پایین پای وجود دارد و استخوان پاشنه را به توپ پا پیوند می دهد. درمان برای خار پاشنه و مشکلات مرتبط همراه با ورزش، ارتوپد های سفارشی، داروهای ضد التهابی و تزریق کورتیزون است. اگر درمان های محافظه کارانه شکست بخورد، عمل جراحی ممکن است ضروری باشد.

علل خار پاشنه:

خار پاشنه زمانی رخ می دهد که رسوبات کلسیم در قسمت پایین استخوان پاشنه ایجاد شود، فرایندی که معمولا طی چند ماه اتفاق می افتد. خارهای پاشنه اغلب به علت کشیدگی عضلات و رباط های پا، کشش پلانتار فاسیا ، و تکرار پاره شدن غشای پاشنه استخوانی اتفاق می افتد. خار پاشنه مخصوصا در ورزشکاران رایج هستند، زیرا فعالیت آنها شامل مقدار زیادی دویدن و پریدن است. با توجه به تحقیقات انجام شده توسط فیزیوتراپیست ها و پدیده ها، این وضعیت در هر چهار نفر، یکی اتفاق می افتد. برخی از عوامل مشترک عبارتند از:

سن:سن می تواند یک عامل باشد، اما تنها عامل نیستند.

اضافه وزن:افرادی که چاق هستند ساعتهای زیادی را روی پاهای خود هستند و می توانند این وضعیت را بدتر کند.

تمرینات شدید:تمرینات شدید گاهی اوقات ممکن است به این درد منجر شود.

پاهای صاف:شکل پا می تواند خطر ایجاد این وضعیت را در صورت عدم انعطاف پذیری تاندون آچیلی پا، بدتر کند.

کفش نامناسب:با استفاده از کفش های بدون پاشنه و یا پاشنه بلند (به ویژه آن هایی که دارای پاشنه های نازک و بلند هستند) می توانند خار پاشنه کفش را افزایش دهند.

هر آنچه باید درباره خار پاشنه بدانید

عوامل خطر خار پاشنه شامل موارد زیر است:

راه رفتن بد که باعث ایجاد فشار بیش از حد در استخوان پاشنه، رباط ها و اعصاب نزدیک پاشنه می شود .

دویدن، به ویژه در سطوح سخت .

کفش های ضعیف و یا بد پوشیده شده، به ویژه افرادی که دارای قوس خاصی هستند.

وزن اضافی و چاقی .

سایر عوامل خطر مرتبط با پلانتار فاسیا ، عبارتند از:

افزایش سن، که انعطاف پذیری پلانتار فاسیا را کاهش می دهد و پد محافظ پاشنه را هم کاهش می دهد.

دیابت.

ایستادن زیاد بر روی یک پا در مدت زمان طولانی.

فعالیت های بدنی شدید.

داشتن پاهای صاف یا قوس بلند.

خار پاشنه چه نشانه هایی دارد؟

علائم خار پاشنه:

خار پاشنه اغلب هیچ علامتی ندارند. اما می تواند با درد متناوب یا مزمن همراه باشد – مخصوصا در هنگام پیاده روی، دویدن – اگر التهاب در نقطه تشکیل شده ظاهر شود. به طور کلی، علت درد خار پاشنه نیست، بلکه آسیب بافت نرم است و بسیاری از افراد درد خار پاشنه و پلانتار فاسیا را مانند فرو رفتن چاقو یا پین می دانند – دردی که بعدا به یک درد مبهم تبدیل می شود ، آنها اغلب شکایت می کنند که درد شدیدی پس از نشستن برمی گردد.

توسط: admin بدون دیدگاه

تاندونیت آشیل

تاندونیت آشیل یا تاندینوپاتی آشیل ، التهاب و آسیب تاندون آشیل است که خود را به صورت درد پشت پاشنه پا نشان می دهد.

تاندون آشیل

ساختمان( آناتومی) تاندون آشیل
تاندون یا زرد پی آشیل ، قویترین زردپی بدن است که عضلات پشت ساق پا ( گاستروکنمیوس و سولئوس ) را به استخوان پاشنه ، متصل می کند و نیروی ناشی از انقباض این عضلات را به پا منتقل کرده، باعث خم شدن پا به سمت پایین می شود , و به این تزتیب نقش مهمی در راه رفتن ایفا می کند.

تاندونیت آشیل
آسیب شناسی تاندینوپاتی آشیل
تاندونیت آشیل یا تاندینوپاتی آشیل آسیب رشته های کلاژن تشکیل دهنده تاندون می باشد . الیاف سازنده زردپی آشیل ، به علت فشار های وارده، به تدریج دچار تخریب ( دژنراسیون) می شوند . الیاف تخریب شده ، به صورت در هم ، بازسازی می شوند که با الیاف طبیعی تفاوت دارند و توانایی تحمل نیروهای وارده را ندارند و درد ایجاد می کنند. تاندینوپاتی آشیل، بر اساس محل درگیری ، به دو دسته تقسیم می شوند:

۱- تاندینوپاتی در محل چسبیدن تاندون به استخوان پاشه( achilles tendinopathy insertional)

۲- تاندینوپاتی دو تا شش سانتیمتر بالا تر از محل اتصال تاندون (pathybody achilles tendino-mid)

علل و عوامل خطر ساز تاندونیت آشیل
تاندونیت آشیل یا تاندینوپاتی آشیل در بین دوندگان شایع است ولی یک سوم افرادی دچار این ضایعه می شوند، فعالیت فیزیکی چندانی ندارند .لذا عوامل متعددی در ایجاد آن دخالت دارند که می توان یه این موارد اشاره کرد:

۱-عوامل بیرونی ، از قبیل افزایش ناگهانی شدت یا مدت ورزش ، سطوح نا مناسب محل دویدن ( ناهموار بودن، لغزنده بودن ویا بیش از حد سفت بودن) ،کفش نامناسب ، استفاده از داروهای خاصی مانند آنتی بیوتیکهای فلوروکینولون و ورزشهایی مانند دویدن و پریدن.

۲- عوامل درونی، از قبیل آسیب قبلی تاندون، افزایش سن،جنس مذکر،چاقی،سفتی و کوتاهی عضلات پشت ساق پا ، کف پای صاف یا قوس بیش از حد کف پا
علائم و نشانه های تاندونیت آشیل یا تاندینوپاتی آشیل.

تاندونیت آشیل یا تاندینوپاتی آشیل به صورت درد وحساسیت در محل ضایعه بروز می کند . که می تواند در محل اتصال تاندون به استخوان پاشنه باشد و یا در قسمت میانی تاندون. درد معولا با دویدن و از پله بالا رفتن تشدید می شود ولی گاهی با انجام ورزش و فعالیت درد کاهش می یابد.

معمولا لمس محل ضایعه دردناک است ولی گرمی احساس نمی شود. عضلات پشت ساق پا هم معمولا کوتاهی دارند.

تشخیص تاندونیت آشیل یا تاندینوپاتی آشیل
تشخیص تاندونیت آشیل معولا با اخذ شرح حال و انجام معاینه بالینی صورت می گیرد. اگر درد در محل چسبیدن تاندون به استخوان پاشنه باشد ، عکس ساده می تواند رسوب کلسیوم را نشان دهد ولی در مواردی که ضایعه در ناحیه وسط تاندون آشیل باشد ، عکس ساده یافته ای را نشان نمی دهد. گاهی پزشک برای تشخیص از سونوگرافی یا ام آر آی کمک می گیرد.

توسط: admin بدون دیدگاه

پیچ خوردگی مچ پا

پیچ خوردن ( رگ به رگ شدن و کشیدگی) مچ پا چیست و چگونه ایجاد میشود

پیچ خوردن یا رگ به رگ شدن مفصل مچ پا از جمله شایعترین آسیب های اندام تحتانی است . مفصل مچ پا بیش از هر مفصل دیگر بدن پیچ میخورد و این پیچ خوردگی بیشتر در جوانان و افراد میانسال دیده میشود. این ضایعه معمولاً در حین ورزش اتفاق میافتد گرچه گاهی در حین راه رفتن روی زمین های ناهموار هم ایجاد میشود .

آناتومی مچ پا

ضایعه عمده در پیچ خوردگی مچ پا آسیب لیگامان با رباط های اطراف مفصل مچ پا است. این لیگامان ها در دو طرف مفصل قرار داشته و مفصل را محکم و سرجای خود نگه میدارند. لیگامان های مچ پا اجازه میدهند تا استخوان های دو طرف مفصل فقط در جهت های خاصی حرکت کنند و مانع از حرکت و جابجایی استخوان ها در جهات دیگر میشود .

لیگامان ها یا رباط ها بافتهای محکم ولی قابل انعطافی هستند که در موقع حرکت مفصل در جهات خاصی کش میایند و با برگشت وضعیت مفصل به حالت اولیه دوباره به طول اول خود برمیگردند. وقتی که استخوان های دو طرف مفصل در جهاتی که اجازه حرکت ندارند بیش از حد جابجا شوند ممکن است لیگامان ها تحمل نیروهای وارده را نداشته و پاره شوند. مکانیسم اصلی پیچ خوردن یا رگ به رگ شدن مچ پا هم همین است .

مهمترین رباط های مچ پا در قسمت داخلی و خارجی آن قرار دارند. آسیب رباط خارجی مچ پا بر اثر انحراف شدید مچ پا به سمت داخل بوجود میاید. این آسیب بسیار شایع تر از آسیب رباط داخلی مچ پا است که بر اثر منحرف شدن و چرخش پا به سمت خارج ایجاد میشود .

برحسب شدت آسیب لیگامان ها، رگ به رگ شدن مچ پا را به سه درجه تقسیم میکنند .

کشیده شدن خفیف لیگامان

پاره شدن نسبی فیبر های لیگامان

پارگی کامل لیگامان

تشخیص پیچ خوردگی مچ پا چگونه است

علائم پیچ خوردگی مچ پا شامل درد و تورم در قسمت خارجی مچ پا است . ممکن است کبودی و خونمردگی هم در این ناحیه دیده شود. حرکت دادن مچ پا بخصوص حرکان چرخشی مچ، چه به توسط خود بیمار و چه به توسط پزشک دردناک است .

چون این علائم ممکن است به علت شکستگی مچ پا هم بوجود آید پزشک معالج از مچ پای بیمار رادیوگرافی ساده به عمل آورده و از اینکه شکستگی در ناحیه وجود ندارد مطمئن میشود. پارگی های شدید لیگامان های مچ پا ممکن است همراه با آسیب غضروف مفصلی سطح بالایی استخوان تالوس باشد به همین علت گاهی اوقات پزشکارتوپد برای بررسی بیشتر سطح مفصلی استخوان تالوس از ام آر آی استفاده میکند .

پارگی رباط های قسمت خارجی مچ پا میتواند در یک یا چند تای آنها ایجاد شود.

رگ به رگ شدن مچ پا با مکانیسم کشش رباط ها در بچه ها نادر است . بروز علائم شبیه رگ به رگ شدن مچ پا در بچه ها اغلب به علت آسیب صفحات رشد پایین درشت نی و نازک نی است. آسیب این صفحات رشد ممکن است در رادیوگرافی ساده مچ پا بصورت شکستگی صفحه رشد دیده شود. با این حال در اکثر اوقات آسیب صفحات رشد انتهای پایینی درشت نی و نازک نی آثاری در رادیوگرافی مچ پا از خود نشان نمیدهند .

بعد از پیچ خوردن مچ پا درد و تورم معمولا 3-2 روز طول میکشد. درمان رگ به رگ شدن مچ پا معمولا غیر جراحی است .

درمان غیر جراحی

زمان بهبودی رگ به رگ شدن مچ پا معمولا 6-4 هفته است و تنها کاری که در این مدت باید انجام داد حمایت از مچ پا است. حتی پارگی های کامل لیگامان هم معمولا با مدتی حمایت از مچ پا بهبود میابند. اقداماتی که برای آسیب های نوع یک لازم است عبارتند از :

پای آسیب دیده را به زمین نگذارید

سرد کردن مچ پا با گذاشتن کیسه پلاستیکی حاوی خرده های یخ روزی 4-3 بار و هر بار 30-20 دقیقه

پانسمان فشاری روی مچ پا با بانداژ کشی یا مچ بند کشی

بالا نگه داشتن پا بالاتر از سطح قلب در 48 ساعت اول

اقداماتی که برای آسیب های نوع دوم انجام میشود مانند اقدامات آسیب های نوع است به علاوه اینکه مچ پا باید مدتی با یک آتل بیحرکت شود .در آسیب های نوع سوم مچ پا باید بمدت 3-2 هفته به توسط گچ گیری بیحرکت شود .

بعد از انجام اقدامات فوق لازم است تا با انجام نرمش های طبی خاص زیر نظر متخصص ارتوپد یا فیزیوتراپ، دامنه حرکات مچ پا را بهبود داد، قدرت عضلات ساق را افزایش داد و مهمتر از همه اینها، نرمش های خاصی را برای افزایش حس درک وضعیت برای مچ پا انجام داد وگرنه احتمال زیادی دارد که بعد از مدتی این پیچ خوردگی دوباره تکرار شود .

در صورتیکه رگ به رگ شدن مچ پا درست تشخیص داده نشده و درمان نشود ممکن است در دراز مدت ایجاد درد مزمن و ناپایداری مچ پا بکند .

درمان جراحی پیچ خورگی مچ پا

بندرت نیاز میشود و فقط در مواردی که بعد از ماهها بازبروری، ناپایداری مچ پا باقی میماند انجام میشود. توسط عمل جراحی لیگامان های پاره شده بازسازی میشوند .

پیشگیری از رگ به رگ شدن مچ پا

بهترین روش پیشگیری، حفظ قدرت و بالانس و هماهنگی عضلات ساق و کف پا و قابلیت انعطاف مفصل است. به این تکات باید توجه شود

قبل از انجام هر ورزشی باید خود را با انجام نرمش های کششی مورد نیاز گرم کرد .

روی زمین های صاف راه بروید و بدوید .

کفش مناسب به پا کنید .

وقتی در حین ورزش احساس خستگی و درد در ساق و مچ پا کردید به ورزش ادامه ندهید .

اگر قبلا یک بار مچ پای شما رگ به رگ شده است در صورتیکه لیگامان ها به خوبی بهبود نیابند ممکن است رگ به رگ شدن بعدها مکرراً تکرار شود. اگر درد بیش از شش هفته باقی بماند و مچ پای شما ناپایدار باشد وضعیت شما مزمن شده است . در این صورت باید تا مدتی مچ پای خود را از اعمال فشار های نابجا محافظت کرده و با انجام نرمش های لازم انعطاف را به مفصل و قدرت را به عضلات اندام تحتانی خود برگردانید و مهمتر از اینها حس تعادل و بالانس Proprioception را که عموماً بعد از پیچ خوردگی مچ پا مختل میشود بهبود دهید .

این اقدامات باید با راهنمایی متخصص ارتوپدی و زیر نظر یک فیزیوتراپ متبحر انجام شوند. در این موارد گاهی اوقات استفاده از کفی خاصی در زیر کفش که قسمت خارجی پاشنه را چند میلیمتر بالاتر بیاورد Lateral heel wedge میتواند مشکلات بیمار را کمتر کند. در صورت عدم بهبودی ممکن است لازم شود تا لیگامان های مچ پا با عمل جراحی بازسازی شوند .

پیچ خوردگی مزمن و مکرر مچ پا به چه علت ایجاد میشود

پیچ خوردگی مزمن مچ پا Chronic ankle sprain به مواردی گفته میشود که بعد از گذشت شش هفته از پیچ خوردگی مچ پا، درد همچنان در ناحیه مچ باقی مانده است و پیچ خوردگی مکرر مچ پا Recurrent ankle sprain وقتی است که مچ پا بعد از بهبودی نسبی از آسیب قبلی در ماه ها یا سال های بعد بطور مکرر پیچ میخورد .

این دو وضعیت بطور شایعی همراه یکدیگر دیده میشود. در این بیماران معمولا درد و تورم ناشی از پیچ خوردگی مچ پا بطور کامل از بین نرفته و مچ پای بیمار بعدها بطور مکرر پیچ خورده و تورم و درد آن برای چند روز تا چند هفته بیشتر میشود . در بسیاری از مواقع این ماندگاری درد یا تکرار پیچ خوردگی به علت شدت آسیب اولیه است .

علت پیچ خوردگی مکرر و مزمن مچ پا چیست

بعد از هر پیچ خوردگی مچ پا تعدادی از رباط های اطراف مچ پاره میشوند ولی با درمان مناسب (شامل مدتی بیحرکت کردن مچ پا) معمولا این رباط های پاره شده دوباره بهم متصل شده و جوش میخورند. گاهی اوقات بخصوص اگر درمان مناسبی برای بیمار انجام نشده باشد رباط ها جوش میخورند ولی در وضعیت نامناسب. به این معنا که بعد از جوش خوردن طول اولیه خود را بدست نمیاورند. بلند شدن طول رباط موجب لق شدن مفصل و افزایش ناپایداری آن و در نتیجه پیچ خوردگی مکرر میشود .

در پیچ خوردگی مکرر مچ پا ممکن است رباط مچ دچار پارگی شدید و کامل شده باشد و یا ممکن است درمان به درستی صورت نگرفته باشد. علت هر چه باشد نتیجه آن ماندگاری درد و ناپایدار شدن مچ پا به علت از بین رفتن قدرت رباط جانبی است .

در این بیماران در اغلب اوقات دو مشکل دیگر هم وجود دارد. یکی این که عضلات ساق که تاندون آنها از اطراف مچ پا عبور کرده و در حفظ پایداری مفصل کمک میکنند ضعیف میشوند و دیگر اینکه بدنبال آسیب اولیه اعصاب حسی اطراف مفصل هم آسیب میبینند .

اعصاب حسی مفصل بطور دائم اطلاعات دقیقی از وضعیت مفصل به مغز ارسال میکنند. این اطلاعات بصورت غیر ارادی در مغز تحلیل شده و سپس مغز با ارسال دستوراتی به عضلات ساق، که آنهم غیر ارادی است موجب میشود تا بدن در هر لحظه موقعیت خود را بر روی مچ پا متعادل نگه دارد .

با آسیب دیدن این اعصاب مغز به درستی نمیداند وضعیت قرار گیری مفصل چیست و نمیتواند دستورات لازم را به عضلات ساق برای حفظ تعادل مچ پا بفرستد. از طرفی عضلات ساق هم ضعیف شده اند. در این شرایط مچ پا نمیتواند تعادل و پایداری خود را در موقع راه رفتن روی زمین های ناهموار حفظ کند و بطور مکرر دچار پیچ خوردگی میشود .

اساس درمان پیچ خوردگی مکرر مچ پا بر سه پایه است. کنترل، اجتناب و بازپروری

کنترل

منظور از کنترل، کنترل درد است و از راه های زیر عملی میشود

سرما درمانی : با استفاده از کیسه پلاستیکی حاوی خرده های یخ که در یک پارچه کلفت پوشیده شده بر روی مچ پا میتوان پا را سرد کرد و سرما میتواند در کاهش درد موثر باشد. این روش بیشتر مناسب زمانی است که مچ پا متورم است .

بعد از 2-1 هفته که ورم مچ کم شد میتوان از گرمای موضعی یه توسط یک حوله برقی یا کیسه آب گرم برای کاهش درد استفاده کرد .

استفاده از داروهای ضد درد مانند استامینوفن یا بروفن

استفاده از یک بریس مچ پا برای محدود کردن حرکات مچ پا مناسب است. همچنین بیمار میتواند برای مدتی بجای کفش از یک پوتین استفاده کند بطوریکه با بستن بند های آن مچ پا حرکت کمتری داشته باشد .

اجتناب

منظور از اجتناب، دوری کردن از فعالیت هایی است که شدت درد را افزایش میدهند .
از کفش های نامناسب استفاده نکنید. کفش های تنگ یا گشاد، کفش های پاشنه بلند، کفش های با اشکال نامتعارف مناسب نیستند. بهترین کفش آنست که ارتفاع پاشنه حدود دو سانتیمتر داشته و ساق بلند باشد بطوریکه مچ پا را محکم گرفته و تا مدتی مانع از حرکات زیاد آن شود .

استفاده از کفی داخل کفش یا زیر پاشنه کفش بطوریکه قسمت خارجی پاشنه حدود پنج میلیمتر بلندتر باشد Lateral heel wedge ممکن است بتواند با کم کردن کشش روی رباط های آسیب دیده در خارج مچ پا احتمال تکرار پیچ خوردگی را کم کند. سعی کنید روی زمین ناهموار راه نروید و از پله یا نردبان استفاده نکنید .

بازپروری

منظور از بازپروری انجام حرکات نرمشی مناسب است. مهمترین و اساسی ترین روش درمان این بیماری انجام نرمش های مناسب مچ با است. هدف از نرمش ها دو تا است .

کشش آرام و تدریجی رباط های اطراف مچ پا برای بدست آوردن حداکثر قابلیت انعطاف پذیری با استفاده از نرمش های خاص

تقویت عضلات ساق برای بدست آوردن حداکثر پایداری مچ پا . تقویت عضلاتی از ساق که موجب حرکت مچ میشوند بخصوص تقویت عضلاتی که مچ را به خارج میچرخانند ( آنها که موجبEversion مچ پا میشوند ) میتواند پایداری مچ پا را افزایش دهد . نرمش های خاصی هم وجود دارد که میتواند حس کنترل حرکتی مچ پا را تقویت کرده و کنترل مغز بر روی عضلات مچ را بیشتر کند .

در اکثریت قریب به اتفاق بیماران انجام درست اقدامات فوق به مدت کافی میتواند مشکل بمار را حل کند. در مواردی مقاوم به درمان ممکن است عمل جراحی بتواند به بیمار کمک کند. جراحی این بیماران بصورت بازسازی رباط های آسیب دیده اطراف مچ پا است .

چه نرمش هایی را باید برای بازپروری بعد از پیچ خوردگی مچ پا انجام داد ؟

یکی ار مهمترین قدم های درمانی بعد از هر پیچ خوردگی مچ پا انجام درست نرمش هایی است که با استفاده از آنها قابلیت انعطاف به مفصل مچ پا باز گشته و قدرت عضلات ساق به حد اولیه برمیگردد. بدون انجام درست این نرمش ها احتما اینکه پیچ خوردگی مزمن شده و بعدا مچ پا بطور مکرر دچار پیچ خوردگی شود زیاد است .

اگر به هر دلیلی بیمار دچار پیچ خوردگی مزمن و مکرر مچ پا شود هم انجام درست این نرمش ها میتواند کمک زیادی به بهبودی او بکند .

طریق انجام نرمش ها به این طریق است که به محض اینکه توانستید فشار را روی پاشنخ خود تحمل کنید نرمش زیر با حوله را انجام دهید و وقتی انجام این نرمش برای شما آسان شد نرمش های ایستاده کشش کاف و سولئوس را انجام دهید .

کشش با حوله

روی زمین بنشینید و یک پایتان را کاملا به سمت جلو بکشید. یک ملحفه بلند را بصورت حلقه از زیر پنجه پا عبور دهید. در همان حال که زانو را در حالت کاملا کشیده نگه داشته اید، ملحفه را به سمت خود بکشید. حالت کشش را 30-15 دقیقه حفظ کرده و سپس رها کنید. این حرکت را سه مرتبه تکرار کنید .

کشش عضلات پشت ساق در حالت ایستاده

در حالی که رو به یک دیوار ایستاده اید کف هر دو دستتان را روی دیوار قرار دهید بطوریکه کف دستانتان در ارتفاع چشمانتان باشند. یک پای شما باید عقب تر از پای دیگر باشد در حالیکه کف و پاشنه این پا کاملا روی زمین قرار گیرد. پای دیگر جلوتر باشد. کف پایی را که عقب تر است قدری به سمت داخل بچرخانید. به آرامی به طرف دیوار خم شوید بطوریکه در عضلات پشت ساق خود احساس کشش بکنید. این حرکت را 30-15 دقیقه حفظ کرده و سپس رها کنید. این حرکت را سه مرتبه برای هر پا تکرار کنید .

کشش سولئوس در حالت ایستاده

در حالی که رو به یک دیوار ایستاده اید کف هر دو دستتان را روی دیوار قرار دهید بطوریکه کف دستانتان در ارتفاع قفسه سینه شما باشند. یک پای شما از پای دیگر عقب تر باشد. در حالیکه کف و پاشنه این پا کاملا روی زمین قرار گیرد. پای دیگر جلوتر باشد. کف پایی را که عقب تر است قدری به سمت داخل بچرخانید. و هر دو زانوی شما در حالت کمی خم شده قرار بگیرد. به آرامی به طرف دیوار خم شوید بطوریکه در عضلات پایین پشت ساق خود احساس کشش بکنید .

حرکت مچ پا

در حالیکه دراز کشیده اید یا نشسته اید هر دو پای خود را کاملا به سمت جلو بکشید. مچ پای خود را به سمت بالا ببرید به طوری که انگشت شست شما به طرف سر شما حرکت کند و سپس مچ پا را به سمت پایین ببرید بطوریکه انگشت شست شما از شما دور شود. سپس مچ پا را به سمت داخل و خارج بچرخانید بطوریکه انگشت شست شما به سمت پای مقابل نزدیک شود و سپس از آن دور شود. سپس مچ پا را بصورت یک دایره بچرخانید. دقت کنید که ساق خود را حرکت ندهید. تنها مچ و کف پا را حرکت دهید. در هر سمتی ده مرتبه حرکت را تکرار کنید. در هر سمتی که حرکت را انجام میدهید سعی کنید تا آخرین جایی که میتوانید پا را حرکت دهید .

حرکت مچ پا به عقب تحت مقاومت

روی زمین بنشینید و یک پای خود را کاملا به سمت جلو و به طرف دیوار بکشید. با گره زدن دو سر یک نوار لاستیکی یک حلقه لاستیکی درست کنید. یک سر حلقه را به دیوار جلو متصل کنید و حلقه را از پشت پای خود عبور دهید. آنقدر از دیوار فاصله بگیرید که مچ پای شما کاملا در حالت خم به پایین باشد و نوار لاستیکی هم در حالت مستقیم قرار گیرد . مچ پای خود را به سمت بالا حرکت دهید بطوریکه انگشتان شما به سرتان نزدیک تر شوند و در حالیکه حلقه لاستیکی تحت کشش قرار گیرد. در این حال حلقه لاستیکی یک کشش را به پای شما به طرف پایین وارد میکند. سپس به آرامی پا را به حالت اول برگردانید . این حرکات را در سه مرحله ده تایی تکرار کنید .

حرکت مچ پا به پایین تحت مقاومت

روی زمین بنشینید و یک پای خود را کاملا به سمت جلو بکشید. با گره زدن دو سر یک نوار لاستیکی یک حلقه لاستیکی درست کنید. یک سر حلقه را با دستان خود گرفته و حلقه را از کف پای خود و از زیر پجه پا عبور دهید. مچ پای خود را به سمت پایین حرکت دهید بطوریکه انگشتان شما از سرتان دور تر شوند و در حالیکه حلقه لاستیکی تحت کشش قرار گیرد. در این حال حلقه لاستیکی یک کشش را به پای شما به طرف بالا وارد میکند . سپس به آرامی پا را به حالت اول برگردانید. این حرکات را در سه مرحله ده تایی تکرار کنید .

حرکت چرخشی مچ پا به داخل تحت مقاومت

روی زمین بنشینید و دو پای خود را کاملا به سمت جلو بکشید بطوریکه یک پای شما روی پای دیگر قرار بگیرد . با گره زدن دو سر یک نوار لاستیکی یک حلقه لاستیکی درست کنید. یک سر حلقه را از زیر پنجه پای زیرین عبور دهید و سپس آنرا از کنار پای رویی عبور دهید. سر دیگر حلقه لاستیکی را با دستان خود بگیرید. پای زیرین را به سمت داخل بچرخانید بطوریکه حلقه لاستیکی در مقابل حرکت آن مقاومت ایجاد کند. سپس به آرامی پا را به حالت اول برگردانید. این حرکات را در سه مرحله ده تایی تکرار کنید .

حرکت چرخشی مچ پا به خارج تحت مقاومت

روی زمین بنشینید و دو پای خود را کاملا به سمت جلو بکشید بطوریکه فاصله دو پای شما به اندازه عرض شانه شما باشد. با گره زدن دو سر یک نوار لاستیکی یک حلقه لاستیکی درست کنید. یک سر حلقه را از زیر پنجه یک پا عبور دهید و سپس آنرا از کنار خارجی پای دیگر عبور دهید. سر دیگر حلقه لاستیکی را با دستان خود بگیرید. پای را به سمت خارج بچرخانید بطوریکه حلقه لاستیکی در مقابل حرکت آن مقاومت ایجاد کند . سپس به آرامی پا را به حالت اول برگردانید. این حرکات را در سه مرحله ده تایی تکرار کنید .

برای تقویت حرکات چرخشی مچ به بیرون و داخل میتوان نرمش ها را به طریق زیر هم انجام داد .

در حالیکه قسمت خارجی مچ پای آسیب دیده را بر روی قسمت خارجی پای سالم قرار میدهیم سعی میکنیم مچ پای آسیب دیده را به سمت خارج بچرخانیم ولی با پای سالم جلوی حرکت آنرا بگیریم. در حرکت دیگر دو پا را کنار هم جفت کرده و سعی میکنیم مچ پای آسیب دیده را به طرف داخل بچرخانیم ولی با پای سالم جلوی حرکت آنرا بگیریم .

برای تقویت عضلاتی که مچ پا را به خارج میچرخانند میتوان نرمش زیر را انجام داد. در حالیکه پنجه پای آسیب دیده را در حلقه انتهایی یک طناب گذاشته ایم و طناب را از زیر پای سالم عبور داده و با دست میگیریم سعی میکنیم تا مچ پای آسیب دیده را به سمت خارج بچرخانیم .

بلند شدن روی پنجه

سر هر دو پا بایستید در حالیکه با هر د دست خود پشت یک صندلی را برای حفظ تعادل گرفته اید. روی هر دو پنجه پا بلند شوید و پنج ثانیه در همان حال باقی بمانید سپس به آرامی دوباره پاشنه پاها را به روی زمین برگردانید. این حرکت را در سه مرحله ده تایی تکرار کنید. وقتی توانایی شما بیشتر شد میتوانید با یک پای خود بلند شوید .

یک قدم به بالا

سر پا بایستید و کف پای مشکل دار را بر روی یک پله یا یک بلوک به ارتفاع 12-8 سانتیمتر که در کنار پا است قرار دهید. پای دیگر هم بر روی زمین باشد . بر روی پایی که بر روی پله است بلند شوید. سپس به آرامی به سر جای اول برگردید. این حرکات را در سه مرحله ده تایی تکرار کنید .

تمرینات تعادلی

سر پا کنار یک صندلی بایستید بطوریکه پای مشکل دار شما از صندلی به دور باشد. پای سالم را از زمین بلند کنید و فقط بر روی پای مشکل دار بایستید. در حالیکه دستی که از صندلی دور است را به جلو کشیده اید تنه خود را به سمت جلو متمایل کرده و پای سالم شما به سمت عقب برود. سپس به آرامی به سر جای خود برگردید. حرکت را ده مرتبه تکرار کنید. سپس در حالیکه دستی که از صندلی دور است را به طرف صندلی کشیده اید تنه خود را به سمت صندلی متمایل کرده و پای سالم شما به سمت عقب برود. سپس به آرامی به سر جای خود برگردید. حرکت را ده مرتبه تکرار کنید .

طناب زنی

برای پنج دقیقه با هر دوپا و سپس برای پنج دقیقه روی یک پا طناب بزنید .

تمرینات با Wobble board

این وسیله از یک دایره چوبی یا پلاستیکی درست شده که زیر آن یک نیم کره قرار دارد. گاهی بجای دایره از یک صفحه مستطیلی استفاده میشود. نرمش با استفاده از این وسیله آخرین مرحله تقویت عضلات مچ پا است. در این نرمش ها نه تنها عضلات ساق تقویت میشوند بلکه توانایی تعادل و کارکرد اعصابی که حس موقعیت مفصلی را عهده دارند هم بهبود میابد .

در حالیکه پا ها را در دو طرف کنار دایره قرار داده اید روی دایره قرار بایستید. دایره را به سمت جلو و عقب و سپس چپ و راست خم کنید. هر حرکت را سی مرتبه تکرار کنید .

در حالیکه پا ها را در دو طرف کنار دایره قرار داده اید روی دایره قرار بایستید و سپس در حالیکه یک سمت دایره روی زمین است دایره را سه مرتبه در جهت عقربه های ساعت و سی مرتبه در خلاف آن بچرخانید .

در حالیکه پا ها را در دو طرف کنار دایره قرار داده اید روی دایره قرار بایستید و سعی کنید به مدت دو دقیقه نگذارید هیچ جایی از محیط دایره با زمین تماس پیدا کند .

در حالیکه پا ها را در دو طرف کنار دایره قرار داده اید روی دایره قرار بایستید. دایره را در جهت عقربه های سایت و سپس در خلاف آن بچرخانید ولی در هیچ حالی اجازه ندهید محیط دایره با زمین تماس پیدا کند .

وقتی توانستید تمام تمرینات بالا را براحتی انجام دهید فقط با یک پای مشکل دار روی دایره بایستید و حرکات گفته شده را انجام دهید .

وقتی توانستید تمام تمرینات بالا را براحتی انجام دهید فقط با یک پای مشکل دار روی دایره بایستید و چشمان خود را ببندید و حرکات گفته شده را انجام دهید .

توسط: admin بدون دیدگاه

درمان کمردرد مزمن ناشی از آسیب ستون فقرات با روش های غیر تهاجمی

درد پایین کمر یکی از شایع‌ترین عارضه‌هاست، و می‌تواند ناشی از هر چیزی، از کشیدگی عضلات گرفته تا برآمدگی دیسک‌ها باشد.
درد قسمت پایین کمر یا درد در قسمت پشت بین دنده‌ها و پاها یکی از رایج‌ترین عوارض ناراحتی است. این شایع‌ترین علت ناتوانی مربوط به شغل و دلیل اصلی از دست دادن کار است. در حالی که اکثر دردهای ناگهانی و شدید کمر خودشان پس از چند روز از بین می‌روند، بسیاری از افراد از کمر درد مزمن رنج می‌برند.
حدود 80 درصد افراد حداقل در یک دوره کمر درد را در زندگی کمر می‌تواند به راحتی عملکرد خود را از دست بدهد زیرا بیشتر وزن بدن را تحمل می‌کند. افراد 30 تا 50 ساله بیشتر احتمال تجربه‌ی کمر درد را دارند، احتمالا به این دلیل که آنها زمان زیادی را در روز صرف نشستن می‌کنند، با تمرینات شغلی شدید که می‌توانند باعث آسیب شوند.

درمان زودتر، خطر کمتر
کمر درد کلی معمولا از بین می‌رود و یا بعد از چند هفته به شدت کاهش می‌یابد. اگر درد یک وضعیت اورژانسی پزشکی نیست، اما بیش از دو هفته طول می‌کشد، ممکن است وقت آن رسیده باشد که به دنبال درمان باشید. علائم شما نیازی به درمان کمر درد شدید نخواهند داشت، اما پزشک شما حداقل می‌تواند برای اطمینان خاطر دادن به شما و ارائه برنامه درمانی برای شما تشخیص ارائه دهد. تلاش برای تشخیص کمر درد خودتان می‌تواند به طور بالقوه منجر به تشخیص اشتباه و درد بالقوه بیشتر از شروع بیماری شود. دکتر سعیدی با تشخیص درست کمر درد شما درمان‌های مؤثر را به عنوان درمان فیزیوتراپی و تمرینات اصلاحی برای شما توصیه می‌کند.

دلایل و علائم کمر درد
کمر درد تقریباً ۴ نفر از هر ۵ نفر را درگیر می‌کند و برای زنان بطور نامتناسبی بیشتر رخ می‌دهد. در حالی که علت دقیق یک قسمت از کمر درد همیشه نمی‌تواند تعیین شود، عوامل متعدد و عارضه‌های پزشکی مرتبطی به عنوان علت این عارضه مشخص شده‌اند.

تکنولوژی
به طور متوسط افراد هر روز 9 ساعت قوز کرده یا به حالت خمیده هستند. راه حل‌ها می‌توانند شامل استراحت کردن، انجام ورزش‌های گردن و گرفتن اجسام در جلوی خود به جای اینکه به طرف آنها خم شوید، باشند.

نشستن
نشستن فشار بیشتری بین دیسک‌های مهره‌ای نسبت به ایستادن یا راه رفتن قرار می‌دهد. هنگامی که نشستن با حالت نشستن ضعیف همراه باشد، اثرات حتی دشوارتر هستند. اصلاحات ارگونومیک می‌توانند کمک کنند. این اصلاحات عبارتند از متکاهای پشتیبانی و تکیه گاه کمر، تنظیم مانیتور کامپیوتر به سمت سطح چشم، قرار دادن هر 2 پا روی زمین، و نگه داشتن دست و پا در زاویه 90 درجه. پرهیز از نشستن پشت کامپیوتر برای مدتی نیز تاثیر مثبتی دارد.

قدرت مرکز بدن
یک مرکز بدن ضعیف باعث کمر درد می‌شود. مهم است که کل مرکز را تقویت کنید، از جمله کمر، پهلو، لگن و عضلات باسن. تمریناتی مانند کرانچی که فقط بر شکم متمرکز هستند، کمتر از تمرینات جامع‌تر مانند لانج، اسکوات و پلانم موثر هستند.

سیگار کشیدن
علاوه بر سایر نگرانی‌های مربوط به سلامتی، سیگار کشیدن باعث بروز مشکلات فراوانی می‌شود. از آنجا که نیکوتین جریان خون را به ستون فقرات و دیسک‌ها محدود می‌کند، آنها با میزان سریع‌تری تجزیه شده و پیر می‌شوند. نیکوتین همچنین ممکن است مانع از توانایی بدن برای جذب و استفاده از کلسیم شود، به این ترتیب منجر به پوکی استخوان می‌شود.

افسردگی
کمر درد مزمن و افسردگی یک چرخه‌ی معیوب ایجاد می‌کنند بطوری که هر یک باعث ایجاد دیگری می‌گردد. افراد مبتلا به کمر درد بیشتر احتمال دارد که افسرده شوند، در حالی که افرادی که مبتلا به افسردگی عمده تشخیص داده می‌شوند، چهار برابر بیشتر از افرادی که افسرده نیستند، دچار گردن درد (گردن درد) و کمر درد ناتوان کننده می‌شوند. این همبستگی ممکن است ناشی از هورمون استرس کورتیزول باشد که باعث گرفتگی و کشیدگی عضلات پشت و شانه می‌شود.

کفش‌ها
اکثر زنان بر این باورند که کفش پاشنه تیز و کفش پاشنه بلند برای سلامتی خوب نیستند، اما صندل و دمپایی لا انگشتی نیز می‌توانند مشکل‌ساز باشند. از آنجایی که این کفش‌ها اغلب دارای پشتیبانی قوس نیستند، استفاده مداوم از آنها می‌تواند منجر به مشکلات کف پا، زانو و کمر شود. اگر تغییر استایل را نمی‌توانید انجام دهید، تغییر نوع کفش‌ها در هر روز می‌تواند خطر را کاهش دهد.

کیف‌های بزرگ
کیف‌های سنگین به خصوص زمانی مشکل‌ساز هستند که وزنشان به صورت ناهموار توزیع شود. حمل کردن کیف‌های شانه‌آویز، به طور مورب روی نیم تنه بالا، کمک کننده است. به حداقل رساندن وزن نیز تفاوت زیادی را ایجاد می‌کند.

سیاتیک
سیاتیک (لینک به سیاتیک) اشاره به فشرده‌سازی عصب سیاتیک دارد، عصب بزرگ که درست از زیر باسن آغاز می‌شود و تا پایین پاها گسترش می‌یابد. عصب سیاتیک بزرگترین عصب بدن انسان است. سیاتیک کمتر از یک درصد از همه علل درد قسمت پایین کمر به حساب می‌آید. این منجر به کمر دردی می‌شود که معمولا به عنوان حسی مانند سوختن یا شوک مانند توصیف می‌شوند، که ممکن است به پشت پاها و کف پاها نیز متشعشع شود. علائم مرتبط با آن ممکن است شامل بی‌حسی و ضعف در پای آسیب دیده باشد.

شکستگی‌های فشرده
شکستگی‌های فشرده زمانی رخ می‌دهند که استخوان‌های مهره ضعیف شده به عنوان یک نتیجه مستقیم ناشی از پوکی استخوان می‌شکنند. حرکات کوچک یا بزرگ می‌توانند منجر به شکستگی شوند، که معمولا در جلوی مهره‌ها در قسمت پایین بالای کمر را تحت تاثیر قرار می‌دهند. در اغلب موارد، شکستگی باعث ایجاد درد شدید می‌شود. از آنجایی که پوکی استخوان زنان را بیشتر از مردان تحت تاثیر قرار می‌دهد، زنان دو برابر بیشتر احتمال دارد شکستگی‌های فشرده را تجربه کنند.

لیز خوردگی مهره یا اسپوندیلولیستزیس
لیز خوردگی مهره یا اسپوندیلولیستزیس یک عارضه دژنراتیو است که در آن یک مهره به طرف جلو بر روی مهره زیرین لغزش مُهره رانده می‌شود. این حرکت می‌تواند ریشه عصب نخاعی را تحریک کند، و باعث کمر درد و پا درد (پا درد) می‌شود. با توجه به عوامل هورمونی، ساختار لگن و تراکم استخوان، زنان سه برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به عارضه اسپوندیلولیستزیس هستند. زنان بالای 50 سال به ویژه در معرض ابتلا به این عارضه قرار دارند.

آرتروز
استئوآرتریت یک بیماری مفصلی دژنریتیو است که منجر به شکستگی غضروف در مفاصل فاستت متصل مهره می‌شود. بدون این کوسن محافظ، مهره‌ها به هم می‌مالند و خارهای استخوان رشد می‌کنند. درد به تدریج ظاهر می‌شود و اغلب در صبح بدتر است. بعد از 40 سالگی، استئوآرتریت در میان افراد رایج است.

اختلال عملكردي مفصل ساكروايلياك
مفصل ساکرولیایک (SI) به عنوان یک جذب شوک بین قسمت بالای بدن و لگن عمل می‌کند. مشکلات مفصل ساکرولیایک می‌توانند به کمر درد و پا درد منجر شوند. علت اختلال عملکرد مفصل ساکرولیایک کاملا مشخص نیست، اما احتمالا از تغییرات در الگوهای حرکت نشاُت می‌گیرد. بارداری یک عامل شناخته شده برای درد مفصل ساکرولیایک است. وزن سر نوزاد ممکن است بر لگن فشار وارد کند و بارداری باعث آزاد شدن مواد شیمیایی می‌شود که رباط‌ها را سست می‌کنند. در حالی که درد مفصل ساکرولیایک در طول بارداری شروع می‌شود، می‌تواند به مدت طولانی ادامه یابد.

کشیدگی عضله
کشیدگی‌های عضله و رباط یکی از شایع‌ترین علل کمر درد هستند که بر روی هر دو جنس و در تمام سنین تاثیر می‌گذارند. آنها می‌توانند ناشی از بلند کردن اجسام سنگین، بارداری، و ورزش باشند. یک سوم دردهای کمر ناشی از کشیدگی‌های عضله، خودشان در طول یک هفته بدون نیاز به مداخله بهبود می‌یابند.

تنگی کانال نخاعی
تنگی کانال نخاعی (تنگی کانال نخاعی)، به تنگ شدن کانال نخاعی، که اغلب در گردن و کمر رخ می‌دهد، اشاره دارد. این عارضه می‌تواند باعث به وجود آمدن درد، گز گز کردن، و ضعف شود. با توجه به آسیب سایش و پارگی استئوآرتریت، تنگی نخاعی در میان افراد بالای 50 ساله رایج است.

دیسک کمر
دیسک کمر (دیسک کمر) هنگامی رخ می‌دهد که در داخل ژله‌ای دیسک از طریق یک پارگی در سطح خارجی سخت خارج می‌شود. دیسک کمر معمولا انحطاط دیسک را به دنبال دارد، که به تدریج باعث ساییدگی و پارگی مرتبط با افزایش سن می‌شود. اغلب دیسک‌های کمر در قسمت پایین کمر رخ می‌دهند، هرچند که می‌توانند روی ستون فقرات نیز تاثیر بگذارند. علائم شامل درد، گز گز و ضعف هستند.
در حالی که کمر درد، برای بسیاری از افراد بخش بدی از زندگی است، قوانینی عمومی وجود دارد که می‌تواند به سلامتی پایدار کمر کمک کند. هنگام بلند کردن وسایل سنگین، خمیدگی از زانو و درگیر شدن مرکز بدن، حالت نشستن و ایستادن مناسب و خوب را حفظ کنید، به ویژه هنگام کار پشت میز. یک رژیم غذایی مغذی و متعادل با کمترین میزان کلسترول و سدیم بخورید. و البته، ورزش- دویدن، پیاده‌روی، دوچرخه سواری، و یوگا همه گزینه‌های عالی هستند.

تشخیص کمر درد
پزشک شما ممکن است یک اشعه ایکس را برای ارزیابی علائم آرتریت یا شکستگی استخوان، تجویز کند. آنها همچنین ممکن است تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (CT) را برای به دست آوردن ظاهری بهتر از عضلات و سایر بافت‌های نرم، تجویز کند. این اسکن‌ها همچنین می‌توانند به شناسایی مشکلات احتمالی با دیسک یا جریان خون در منطقه آسیب دیده کمک کنند.
شما می‌توانید با تشریح علائم خود به طور دقیق، به تشخیص دقیق پزشک کمک کنید. برای بحث در مورد موارد زیر آماده باشید:
• شدت کمر درد
• میزان عود
• چیزی که باعث کاهش درد می‌شود
• زمان شروع

توسط: admin بدون دیدگاه

سندرم خروجی قفسه سینه (TOS)

شکل زیر:

* سندرم کوستوکلاویکولار یا نشانگان دنده ای-ترقوه ای (Costoclavicular syndrome)

* سندرم ورودی توراکس یا نشانگان ورودی قفسه سینه (Thoracic inlet syndrome, or TIS)

* سندرم هایپرابداکشن (Hyperabduction syndrome)

* سندرم پکتورالیس مینور (Pectoralis minor syndrome)

مثلت اسکالن و عروق سابکلاوین در تصویر زیر:

فضای کوستوکلاویکولار، شریان سابکلاوین، شبکه بازویی و دنده اول در عکس زیر:

* شکستگی های ترقوه (کلاویکولا) که ممکن است باعث تغییر اندازه مدخل قفسه سینه گردد

* جوش خوردگی نامناسب به دنبال شکستگی دنده اول

* پایین کشیده شدن شانه ها به هنگام حمل اشیاء سنگین

* بندهای سفت روی شانه

* حمل کیف های سنگین که بند آنها روی شانه قرارمی گیرد

* پایین بودن مفصل آکرومیوکلاویکولار که در خانم ها شایع تر است

* مسیر نادرست عروق سابکلاوین

* اتصال غیرطبیعی عضلات اسکالن

* چسبندگی های عصب به عضله

* آسیب های عضلانی نواحی گردن

* اسپاسم عضلات در فضاهایی که احتمال درگیری وجود دارد

* هیپرتروفی عضلات (افزایش حجم عضلات) در فضاهایی که احتمال درگیری وجود دارد

* دنده گردنی یا Cervical rib (بزرگ بودن زایده عرضی مهره هفتم گردن که ممکن است یک طرفه یا دو طرفه باشد)

* وجود یک باند فیبروز (نوار لیفی) از زایده عرضی مهره هفتم گردنی به دنده اول

* تومور قله ریه

* علایم شریانی یا سرخرگی

* علایم وریدی یا سیاهرگی

عواملی که ممکن است باعث تشدید علایم گردند عبارتنداز:
* فعالیت های تکراری بازو در بالای سر

* آویزان بودن اندام های فوقانی

* حمل بارهای سنگین

* در معرض هوای سرد قرارگرفتن که باعث اسپاسم عضلانی می گردد

* وضعیت (پوسچر) بدنی نادرست

* سفت بودن بندهای سینه بند و باریک بودن بندها در زنان

* خوابیدن در حالت دمر یا به طرف ضایعه

ممکن است جهت کمک به تشخیص اختلالات عروقی از روش های زیر استفاده شود:
* سونوگرافی داپلر

* سونوگرافی

* آنژیوگرافی

درمان
درمان شامل موارد زیر است:
* پرهیزاز عواملی که باعث تشدید علایم بیمار می گردد

* ممکن است در موارد عدم درمان کایروپرکتیک، انجام جراحی با توجه به علت سندرم مطرح گردد